Στάχτες διαρκούς παγκόσμιου καπιταλιστικού πολέμου συνεχίζονται και μας φαγουρίζουν διάφοροι σωτήρες τα αυτιά.
Έχουν μπουκώσει επίσης τα αυτιά μας με τις δραχμές όμως θ’ αρχίσουμε με το κίνημα ΄΄δεν πληρώνω΄΄.
Πρώτον θεωρούμε ανορθόδοξη μία άρνηση όταν παρακάμπτει τη διαστρωματική του υπόσταση, τη διαταξική του σύνθεση. Δεδομένου ότι το κράτος αντλεί άνισα κεφάλαιο ανάμεσα σε ένα εξαθλιωμένο συνταξιούχο και σε ένα επιχειρηματία ή ανάμεσα σε ένα υπάλληλο και το αφεντικό του, εμείς θα προτείναμε κάτι πάντα σε σχέση μ’ αυτή την επιβολή, όχι όμως σαν παράδειγμα προς μίμηση! Το ΄΄δεν πληρώνω΄΄ στην περίπτωση έκτακτης εισφοράς ακινήτων, όφειλε να απευθύνεται σ’ αυτούς που κατέχουν ιδιοκτησία βεληνεκούς βάσης και όχι στους κατέχοντες πολυκατοικία, τζιπ και κότερο. Οι πρώτοι ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ να πληρώσουν, ενώ οι δεύτεροι απλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ.
Το γεγονός ότι σ’ αυτό το κίνημα έχει δηλώσει συμμετοχή όλη η χώρα ενώ στις επιτροπές έχει ανατεθεί η υλοποίηση των δράσεων, αυτό από μόνο του σημάνει τη συλλογική ταφόπλακα, την υπαλληλική συνείδηση. Βασικά κοινωνικά αγαθά μπαίνουν στο καπιταλιστικό σφαγείο από το κράτος. Η απάντηση έρχεται με υπογραφές ως αρνητικές ψήφοι στις διάφορες επιτροπές οι οποίες τρέχουν να εκπροσωπούν τους αρνητές στην κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί το ματωμένο ελλαδιστάν! Η εναπόθεση ευθυνών στην υπόθεση ΄΄δεν πληρώνω΄΄, κάνει εξόφθαλμα την παράστασή της ως τέτοια όταν σε πορείες απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων μένει πολύ μόνο..
Η αίτηση λοιπόν για τη συμμετοχή στο κίνημα πάει ως εξής: ΄΄Δε θέλω να σε ξέρω. Βοήθα απλά γι’ αυτό το μήνα μην πέσω από το πλατινέ ρολόι στο χρυσό΄΄. Μέχρι και… ΄΄βοήθα μην πέσω από το μπαλκόνι με ένα μπουκάλι φτηνό κρασί΄΄.
Μία στοιχειώδης συνειδητοποίηση του εργατικού ρόλου όλων αυτών φαίνεται πως είναι ακατόρθωτη λόγω του διαταξικού αχταρμά όπως εξηγήσαμε. Στην περίπτωση που ήταν ενεργός αυτός ο πυρήνας ανθρώπων χωρίς μόνο με υπογραφές αλλά με συντεταγμένη οργή, δε θα είχαν να φοβηθούν την περίπτωση της άντλησης της εισφοράς μέσω των μισθών για όσους εργάζονται στο δημόσιο. Μέχρι στιγμής, εκείνοι που επωφελούνται χωρίς ουσιαστικό ρίσκο στην άρνηση πληρωμής, είναι εκείνοι του ιδιωτικού τομέα. Θυμίζει τις μέρες που έσκασε γκανγκστερικά η απειλή για την εφεδρεία και όλοι έμεναν με κομμένη την ανάσα για το ποιόν θα παίξει στη ρουλέτα το κράτος..
Δυο λόγια τη δραχμή:
Στην πολυπόθητη τούτη χώρα, ειδήμονες οικονομολόγοι (βλέπε Καζάκη, Λαπαβίτσα κλπ), προωθούν την επαναφορά της δραχμής. Έχει γεμίσει ο τόπος φίλους της δραχμής με απανωτές ονειρώξεις πάνω σε πεντοχίλιαρα.. Μόνο εθνικιστικό φετιχισμό βλέπουμε σ’ αυτό αφού από χρησιμότητα δεν..
Ερώτηση: Μέχρι πότε θα μας δικαιώνει η ερασιτεχνική μας προσέγγιση? Απόκρυψη ή άγνοια θεωρείται η αποσιώπηση του πληθωρισμού που θα προκαλέσει μια τέτοια αλλαγή από το ευρώ στη δραχμή? Ένα άκρως υποτιμημένο νόμισμα θα ευνοεί μόνο τα εξουσιαστικά κοινωνικά στρώματα. Τα βεγγαλικά περί εθνικής οικονομίας, μπαίνουν στην πυρόσβεση μόνο με το απλό συμπέρασμα ότι για τη δημιουργία ενός σχετικά ισχυρού ανεξάρτητου οικονομικά κράτους, απαιτείται και ένα ‘’σεβαστό’’ ποσοστό παραγωγής που στην Ελλάδα μπορεί να αποκτηθεί μέσα σε μερικές δεκαετίες: Είναι αρκετό το χρονικό διάστημα όμως, ώστε η ταξική αναδιανομή και η άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων να έχει τακτοποιηθεί από εθνικές τράπεζες, εθνικό κεφάλαιο, ελληνικές αλυσίδες εμπορίου, μικροαφεντικά κλπ. Πολύ απλά, οι περιβόητες αναδιανομές του πλούτου θα γέρνουν προς τις γνωστές πλευρές (ακόμα πιο συρρικνωμένες τότε) οι οποίες ωστόσο θα επωάζουν το κεφάλαιό τους σε ξένες τράπεζες έχοντας αγοράσει και ό, τι υποτιμημένα φιλέτα έχουν μείνει μέχρι τότε εντός της χώρας. Αυτοί θα είναι οι νέοι ελληνικοί κολοσσοί, που στο κάτω κάτω δε θα χουν και ανταγωνιστές από τα εξωτερικά και θα παίζουν όπως θέλουν τις τιμές.
Συμφωνίες απλώς επικυρώνονται στη Βουλή, με τη μορφή επιτόπου διαπραγμάτευσης.Η ΄΄συμβολοποίηση΄΄ της πλατείας Συντάγματος, έχει αφήσει αρκετό κόσμο να θεωρεί πως την ώρα που μαζεύονται οι έλληνες εξουσιαστές εντός της Βουλής, ξεκινάει μία επείγουσα αντιπαράθεση. Ένας σοβαρός ενδοιασμός μεταξύ όλου του βούρκου εντός της βουλής, δείχνει να ξεκινά πριν την οποιαδήποτε ψήφιση δίνοντας την εντύπωση στον κόσμο εκτός της, ότι ασκεί κάποια πίεση. Εμείς βλέπουμε ήδη όλο το συρφετό της βουλής να κρεπαλιάζει σε εξοχικά αποφασίζοντας γι’ αυτά που θεωρούνται πως περνάνε από τα χέρια του κάθε Βενιζέλου και συζητιούνται τελευταία στιγμή. Όχι. Εφοπλιστάδες, διευθυντές, αφεντικά του οργανωμένου εγκλήματος, δίνουν στους πολιτικούς έτοιμες διαταγές που αυτές απλά επικυρώνονται στη βουλή. Κυκλώματα λέγονται αυτά όπως επίσης κύκλωμα είναι και η επίμονη αρχηγία συγκεκριμένων προσώπων στο κομματικό χρονικό. Τα ονόματα Παπανδρέου, Καραμανλής κλπ ως αρχηγοί των κομμάτων τους, δεν πέρασαν ποτέ από την άχρηστη γενικότερα ψήφο του λαουτζίκου αλλά από την προώθηση τέτοιων μηχανισμών.
Για τη δαιμονική ΄΄συμβολοποίηση΄΄ της πλατείας Συντάγματος, θέτουμε εκείνη την ιδεοληπτική πλευρά ως ιδεολογική σπατάλη, όμως αν ανατρέξουμε στη δεκαετία του 60’, θυμόμαστε πως είχε γίνει εστία συγκρούσεων όπου 80.000 ανθρώπων συγκρούστηκε με το κράτος σαν ολοκληρωμένο εχθρό. Αψήφησαν το γραφειοκρατικό κατασταλτικό ρόλο της αριστεράς του Γλέζου και των Θεοδωράκηδων προχωρώντας σε μαζική αντιβία. Μπας και ήταν προβοκάτορες όλοι αυτοί? Χμ.. τέλος πάντων. Ο παραλληλισμός με τη δεκαετία του 60’ σίγουρα δε συγκρίνεται με σήμερα σε βαθμό παγκοσμιοποίησης και ποικιλομορφίας του καπιταλισμού. Όμως η διαχείριση της οργής του πλήθους είναι τρομακτικά παρόμοια: Ώσπου να μπει η χούντα στην εξουσία, Καραμανλής παρέδωσε καρέκλα σε Παπανδρέου κι έπειτα αυτός στο βασιλιά όπου σήμερα λέγεται εύκολα και Παπαδήμος. Σχετικά δηλαδή ουδέτερα και διακοσμητικά ‘’αποστασιοποιημένα’’ πρόσωπα, απαλύνουν τις πληγές που άνοιξαν τα διαχρονικά κομματικά αφεντικά. Όσο απογοητευμένος ήταν ο λαός για τη γνησιότητα του ‘’αντιδεξιού’’ Παπανδρέου ο οποίος υπέκυψε στις αμερικάνικες πιέσεις για παραίτηση μετά τον εμφύλιο άλλο τόσο είναι και τώρα με το ‘’σοσιαλιστικό’’ προφίλ του νέου. Παραλληλίζουμε επίσης την απόφαση του κράτους τότε να βάλει πλάι στο βασιλιά ακροδεξιούς-φασίστες, με την περίπτωση Παπαδήμου όπου πλάι του μοστράρει ο ΛΑΟΣ για καταστολή και εθνική ενότητα . Εδώ ακριβώς, δεν ξεχνάμε την οργάνωση του φασιστικού παρακράτους σα ζωτικής σημασίας μηχανισμό για Καραμανλή και Παπανδρέου μετά τον εμφύλιο σε σύγκριση με τα πρόσφατα πογκρόμ σε μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας και τους λακέδες-ρουφιάνους τους με πολιτικά για τα ΄΄ζωηρά΄΄ κομμάτια της κοινωνίας.
Τοποθέτησαν ουδέτερο αφεντικό στη θέση του αποκαλούμενου ‘’ΓΑΠ’’ ώστε να μην προκαλείται άλλη οργή με την προδοσία στο ‘’σοσιαλιστικό’’ παρελθόν της οικογένειάς του, κι έτσι είναι ειλικρινής η τραπεζική βία με ένα Παπαδήμο. Δηλαδή μόνο και μόνο μ’ αυτή την ωμή απόφαση ενώπιων λαού, δημιουργείται μια διαστροφική καταπράυνση, η οποία όμως δε φαίνεται και ανεξήγητα ως τέτοια. Δεν είναι τόσο μόνο το σοσιαλιστικό παρελθόν της οικογένειας Παπανδρέου που οξύνει τις σημερινές αντιφάσεις όσο η χρόνια πελατειακή εξάρτηση των ψηφοφόρων του Πασόκ με το κόμμα το οποίο έχει ραγίσει τα βολέματα πόρτα πόρτα για το δημόσιο, τις μεταθέσεις, τις παράνομες άδειες κάθε λογής κλπ. . Με τον ‘’γέρο της δημοκρατίας’’ προδόθηκε ο αγώνας. Με τον ‘’ΓΑΠ’’, η εργοδοσία.
Ουσιαστικά, παρατηρώντας τις αντιδράσεις μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, δε βλέπουμε διαφορά αντίληψης για τη μορφή του εχθρού. Στον ιδιωτικό τομέα επιζητούν ένα καθάριο αφεντικό να μην απολύει και να μην εξευτελίζει τους μισθούς. Στο δημόσιο έχουν μπροστά τους το κράτος, στο οποίο όμως αντικατοπτρίζεται πάλι ένας κακός εργοδότης ο οποίος δε σηκώνει πια το τηλέφωνο για τα χατίρια του παλιού του πελάτη.
Καθεστωτική αριστερά, μοχλός εκτόνωσης..Γυρνώντας ξανά πίσω, θεωρούμε πως ενώ οι κομματικοί μηχανισμοί της αριστεράς ασχολούνταν με τα γραφεία τους και με την κατάδοση ‘’προβοκατόρων’’, κάποιες ομάδες οργανώνονταν για ένα άλλο αγώνα που απαντούσε με τα ίδια μέσα που χτυπούσε το κράτος μιας κι αυτές δε δέχονταν να μονοπωλείται η κάθε λογής βία από κανένα. Η βάση των ιδεών τους δεν περνούσε από τη μηχανή άλεσης κανενός επαναστατικού ευαγγελίου που προωθούσε τη δια μέσου εξουσίας ‘’πάλη’’. Ούτε υπήρξαν ‘’φίλοι’’ του ντόπιου κεφαλαίου έναντι του ξένου όπως παρόμοια θα έλεγε και ο Στέργιος Κατσαρός για το σημερινό συμφέρον της εθνικής οικονομίας. (Η εξουδετέρωση της επίσημης χούντας με το πολυτεχνείο δεν ήταν μια απότομη έκρηξη. Ομάδες ατόμων μακριά από καθεστωτικά ‘’κομμουνιστικά’’ γραφεία, υλοποίησαν ιδέες που κόχλαζαν στους δρόμους από τη δεκαετία του 60’.Ένας σημαντικός δρόμος χαράχτηκε από τότε για την ένοπλη δράση.)
Η δουλειά της αριστεράς το 2011, είναι να λαμβάνει ξανά τη νομοταγή εξέλιξη της χρηματοπιστωτικής μηχανής με νέους όρους, στερεώνοντας τους νόμους και τους φασίστες του συστήματος. Παραθέτουμε απόσπασμα από το anarchypress:
<<Ήταν ανάγκη να υπάρξουν αρχικά κάποιες, φαινομενικά αντιθετικές δυνάμεις όπου στα πλαίσια της νομιμότητας θα εξέφραζαν τη δυσφορία του κόσμου. Διότι, η στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου δεν υλοποιείται από την συνεργασία των κομμάτων που συγκυβερνούν, (Ν.Δ, ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΛΑ.Ο.Σ) αλλά και από τα υπόλοιπα που διατηρούν τους θεσμούς και εκφράζονται μέσ’ απ’ αυτούς. Το ΚΚΕ μαζί με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ουσιαστικά αποτελούν αυτό που ονομάζεται αξιωματική αντιπολίτευση. Η διατήρηση της ομαλότητας είναι στήριξη των θεσμών της εξουσίας. Ο Φ. Κουβέλης πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ, αρχικώς εμφανίστηκε σαν αντίθετος προς την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», όπως την ονομάζουν και τασσόταν υπέρ της εκλογικής διαδικασίας. Μετά, άρχισε τις προτροπές («σχολιασμό» το λέμε στη γλώσσα του «πολυκέρατου» δηλ. της πολιτικής) προς τον Σαμαρά να μην υπογράψει και τώρα σε συνέντευξή του στην εφημερίδα τα ΝΕΑ δηλώνει ότι το κόμμα του δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Λουκά Παπαδήμο γιατί αυτή η κυβέρνηση
«ήταν μια επιλογή στο πλαίσιο του συντηρητικού τόξου του πολιτικού συστήματος. Η συγκρότηση αυτού του τόξου απέκλεισε εκ των προτέρων τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και τούτο ανεξάρτητα από το τι θα έπρατταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις». Αν, δηλαδή, δεν απέκλειε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις πρώτος και καλύτερος θα έτρεχε ο
«κος 1989». Παραμένει μάλιστα αμετανόητα σαφής:
«έχω υπόψη μου βουλευτές και της Νέας Δημοκρατίας οι οποίοι, εάν εγκαταλείψουν βαρίδια και εξαρτήσεις, θα μπορούσαν να υπηρετήσουν μια χρήσιμη πολιτική για τον τόπο».
antiMATer
