Αποποινικοποίηση του χασίς από το κράτος με αγάπη..

Πολύς κόσμος χαίρεται με την πρόσφατη γενναιοδωρία των αφεντικών. Τι πιο προβληματικό από το να σου προσφέρει απλόχερα το κράτος ένα πολυπόθητο αγαθό χωρίς οποιαδήποτε απόπειρα διεκδίκησης από τους ενδιαφερόμενους του είδους. Αυτό σημαίνει σε πρώτη φάση πως το επέτρεψε με τους δικούς του όρους προφανώς μιας και το χασίς πρόκειται να είναι ‘’ημιπαράνομο’’ ή μάλλον κέρδισε ποσοστά νομιμοποίησης..

Αρχικά αντιλαμβανόμαστε τους χρήστες σε δύο κατηγορίες: εκείνους που θα έκαναν χρήση μιας ουσίας ως μέσω κοινωνικοποίησης, κι εκείνους που θα την επιζητούσαν σαν αποτέλεσμα αυτής. Η πρώτη περίπτωση συνιστά απλώς μια εύθραυστη απομόνωση και ακατέργαστο εγωκεντρισμό . Το λέμε αυτό επειδή παρατηρούμε από τη μια φιλειρηνικές φιέστες και φεστιβάλ νομιμοποίησης της φούντας που ‘’φέρνουν κοντά τους ανθρώπους’’, ενώ την επόμενη μέρα αυτή η αλληλεγγύη που γεννήθηκε(;) εκεί, εξατμίζεται μονομιάς με τον εξής τρόπο: Όσοι προέρχονται εκ των παρηκμασμένων προαστίων και της φτωχογειτονιάς και τύχει να φυλακίζονται για προσωπική χρήση, η αλληλεγγύη που λαμβάνουν σε ποσότητα ανθρώπων μετριέται στο πολύ κοντινό τους περιβάλλον και της οικογένειας η οποία πιθανότατα δεν έχει τα μετρητά για να τους βγάλει από τη στενή. Από την άλλη, σε μια ανάλογη περίπτωση του γιάπη-εναλλακτικού χρήστη από τα χλιδάτα τριώροφα, η φαμίλια του θα καθάριζε μέχρι και για την προσωρινή κράτηση ή θα καθάριζε τέλος πάντων και ο ίδιος ως ενήλικας ματσωμένος. Παράλληλα δεν θεωρούμε πως ο χρήστης των υποβαθμισμένων προαστίων θα έδειχνε απαραίτητα μια στάση συμπαράστασης απέναντι σε έναν οποιασδήποτε ‘’κλάσης’’ συν-χρήστη του. Όλοι όμως αυτοί, συνυπάρχουν σε ένα φεστιβάλ αποποινικοποίησης του χασίς χωρίς να έχουν σταθεί αλληλέγγυοι σε καμία φυλάκιση κανενός συν-χρήστη τους και προπάντων χωρίς πολιτική τοποθέτηση επί της καταστολής και οικονομική αλληλοϋποστήριξη. Το κράτος ανέκαθεν μοίραζε τη δικαιοσύνη ταξικά στους χρήστες του. Εκείνοι όμως ποτέ δεν είδαν τους εαυτούς τους ως τέτοιους, οργανώνοντας απλά το μικροαστισμό τους με φόντο την άρνηση ως στυλ κι ο καθένας στην τύχη του.

Ο απολιτίκ πασιφισμός(ο κόσμος στο θέαμα), οι τετριμμένες επικλήσεις στην παγκόσμια ειρήνη, η ενότητα, η σεξουαλική απελευθέρωση στη διάρκεια της χρήσης, είναι απλώς ένα άλλοθι για την εκτόνωση ενός λουμπενίστικου παιδισμού με μπόλικη απάθεια ή και ηττοπάθεια. Για τους φτωχούς διέξοδος ή μικροαστικό τερτίπι και για τους μεσοαστούς ένα πρωτοκοσμικό φετίχ του ανεπτυγμένου καπιταλιστικά κόσμου ο οποίος συνιστά την ιεροτελεστία στην απόλαυση της αφθονίας. Ένα υποκατάστατο της αστικής αποξένωσης, των ανάλαφρων κοινωνικών σχέσεων. Η χρήση κάθε ουσίας, έγινε ιδεολογία-ιδεοληψία από τότε που την απαγόρευσαν τα αφεντικά, κι έτσι ο σύγχρονος καπιταλιστικά κόσμος θρέφεται από την κάθε λογής νοθεία της νηφαλιότητας και απ’ τη γτετοποίηση των αισθήσεων.

Οι μεγάλες ζητωκραυγές έπεσαν στην υπόνοια εγκατάστασης του πρώτου coffee shop στην Ελλάδα. Εμάς μας ήρθε στο μυαλό κάτι σε ‘’έρχονται τα starbucks στο Αφγανιστάν’’. Αναρωτήθηκε κανένας από τους ενδιαφερόμενους χρήστες τι ρόλο θα μπορούσε να έχει μία τέτοια πολυεθνική (ή και όχι) αλυσίδα μέσα σε μια θάλασσα υποτιμημένης εργασίας και αν ναι, τι θα κανε γι’ αυτό; Επίσης, συζητήθηκε ποτέ στα φεστιβάλ νεοχιπισμού για το ποια θα θέλανε να είναι η τιμή του ‘’χόρτου’’ σε τέτοια μαγαζάκια ή θα αγοράζουν οι εναλλακτικοί γιάπηδες και οι υπόλοιποι θα ψωνίζουν στα σοκάκια; Κάτι ακόμα, σε ένα coffee shop θεωρητικά γίνεται χρήση μιας ελεγχόμενης ουσίας άρα ανόθευτης. Δεδομένου ότι το κράτος κάνει πλάτες στα σκυλιά του για παράνομο εμπόριο, οι πιθανότητες να ανθίζει η παράνομη οικονομία α)λόγω φθήνιας αλλά και β) λόγω ‘’ντοπαρισμένου σταφ’’, είναι μια πιο γλυκιά επιλογή για το μέσο χρήστη ΚΑΙ για τους δύο λόγους...

Αρχικά αυτή η ιστορία θα είναι βούτυρο στο ψωμί των αφεντικών αφού η ελεύθερη αγορά επαναφορτίζει από μόνη της ένα ανακυκλώσιμο χρεωμένο κράτος. Όσο για τις πληβειακές θέσεις εργασίας που θα παρέχονται, κουβέντα να γίνεται…. Τέλος πάντων ένα coffee shop πιθανότατα θα μπει σε λειτουργία κάπου στο μέλλον . Όμως αυτά θέλουν τη σειρά τους. Τώρα που η χώρα βρίσκεται σε τέλμα για όσους κινούν την κορυφή της ιεραρχίας, το οργανωμένο έγκλημα, η παραοικονομία, πρέπει να βρίσκονται στην ακμή τους αλλιώς η κοινωνική ειρήνη θα αρχίσει να κλονίζεται με την υποτίμηση της εργασίας και την καθημερινή ανάγκη για επιβίωση. Λέμε ‘’πρέπει’’ όχι επειδή αναγκάζονται οι εξουσιαστές να κάνουν τα στραβά μάτια αλλά επειδή η ίδια η μαύρη οικονομία είναι η πραγματική οικονομία του κράτους αυτού, σαν χρόνιος ζωτικός παράγοντας για τους κοινοβουλευτικούς θαμώνες οι οποίοι ίσα ίσα που επωφελούνται αναλογικά με την κάλυψη που πουλάν στους επιχειρηματίες-νταβατζήδες κλπ.

Ο τρόπος που αξιοποιεί το κράτος την οποιαδήποτε εξάρτηση στη φάση ειδικά της κρίσης, πιάνει τώρα και τους χρήστες ηρωίνης. Υποχρηματοδοτούνται από το υπουργείο υγείας τα προγράμματα απεξάρτησης και τη θέση τους προβλέπεται να παίρνει η προώθηση της μεθαδόνης μέσω νοσοκομείων, χωρίς λίστες αναμονής και πιθανόν μέσω ιδιωτών γιατρών υποβαθμίζοντας έτσι το ΟΚΑΝΑ. Η μεθαδόνη όμως προκαλεί δύο φορές εντονότερη εξάρτηση απ’ ό,τι η ηρωίνη κι έτσι έχουμε εντατικοποίηση της κατανάλωσης από το κράτος με αγάπη ξανά.

Χαμόμηλο είπες; Δώσε μου τα στοιχεία σου

Ενώ λοιπόν ήταν σε αναβρασμό ο ελληνικός συρφετός της χασισολατρείας, κάποιες άλλες εξελίξεις πέρασαν απαρατήρητες σχετικά με την απαγόρευση εμπορευματοποίησης των βοτάνων. Διαβάζουμε σχετικά: ‘’Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης… θέλει την απαγόρευση της εμπορευματοποίησης των περισσότερων βοτάνων της φύσης και αναμένεται να τεθεί σε ισχύ από τον ερχόμενο Απρίλιο.’’

Κι επίσης ‘’η αρχή εφαρμογής της οδηγίας θα σημάνει το τέλος της εμπορίας βοτάνων και σκευασμάτων εναλλακτικών φαρμακευτικών θεραπειών, αφού σύμφωνα με αυτή, όλα τα βότανα θα θεωρούνται φάρμακα και ως τέτοια θα πρέπει να παίρνουν τη σχετική έγκριση από τους αντίστοιχους οργανισμούς και να πωλούνται μόνο στα φαρμακεία’’. Λένα Κισσάβου

antiMATer

Το ελαιόλαδο στην τσόχα των συμβουλίων ξανά

Οι εξελίξεις στην αγροτική πολιτική της επαρχία Σητείας είναι μια έντονα ρευστή υπόθεση ιδιαίτερα από το καλοκαίρι μέχρι τώρα.

Μέσα στο καλοκαίρι εμφανίστηκαν ιδιώτες οι οποίοι ενδιαφέρονταν να αγοράσουν εγκαταστάσεις των ελαιουργείων.

Συγκεκριμένα στα χωριό ‘’Μουλιανά’, ιδιώτες έκαναν πρόταση για την αγορά του ελαιοτριβείου με αφορμή τη χρεοκοπία της κεντρικής Ένωσης συνεταιρισμών αλλά και λόγω προβλημάτων των ίδιων των συνεταιρισμών οι οποίοι υποβαθμίστηκαν από τα φυτευτά τους συμβούλια.

Η τρομοκρατία που άσκησε το συμβούλιο εκείνου του συνεταιρισμού στους παραγωγούς του χωριού ήταν η εξής: Ή θα παραδώσουμε το ελαιουργείο στα χέρια της ιδιωτικής εταιρείας για να μη μπει λουκέτο, ή βάζουν οι ίδιοι οι παραγωγοί μερίδιο από την τσέπη τους ώστε να μην επέλθει η απόλυτη παρακμή του συνεταιρισμού και το οριστικό λουκέτο. Μέσα σ’ αυτό το πανικόβλητο δίλλημα, η πρώτη εκτίμηση έλεγε πως το 90% των αγροτών συμφώνησε να αναλάβει τη διαχείριση των εγκαταστάσεων, ο ιδιώτης. Λογικό..

Τα σχέδια εν τέλει άλλαξαν αφού ο ιδιώτης αποφάσισε να μην ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη μπίζνα. Αυτή η εξέλιξη θεωρούμε πως αφορά μόνο τις αποφάσεις του ιδιώτη στα πλαίσια αξιολόγησης των επενδύσεών του και όχι φυσικά στην αλλαγή στάσης ενός δρομολογημένου πλήθους παραπληροφορημένου από ένα πουλημένο συμβούλιο. Το γεγονός ότι δεν πραγματοποιήθηκε το συγκεκριμένο ξεπούλημα στα Μουλιάνα, αυτό δεν καταργεί τη νοοτροπία αίτησης στήριξης από εταιρείες γιατί απλά έτσι λύνονται τα χέρια του κράτους.

Ο νέος νόμος που προβλέπεται για τη λειτουργία των συνεταιρισμών, αναφέρει την κατάργηση της κεντρικής Ένωσης. Προτείνει συνενώσεις συνεταιρισμών όπου για κάθε ομάδα θα εκλέγεται ένα συμβούλιο.

Εμείς αυτά τα μεταφράζουμε ως εξής: Όλα τα φυτευτά φυντάνια του Πασοκ και συγκεκριμένα του Καρχιμάκη μέσα στην Ένωση συνεταιρισμών, σαφώς και γνώριζαν το λουκέτο που ερχόταν κι έτσι με όλη την άνεση αύξησαν ταχύτατα τους λογαριασμούς τους κάνοντας κωλοχανίο την Ένωση. Μια πιθανή, οριστική διακοπή της λειτουργίας της έρχεται τώρα πολύ απλά να γλιτώσει τα στελέχη της Ένωσης από κάθε λογιστικό έλεγχο και δικηγορική παρέμβαση. Έτσι εξηγούμε τη σιγουριά του κάθε Βακόντιου(πρόεδρος της Ένωσης) να τζογάρει την αγροτική δύναμη με τους εμπόρους χωρίς ιδιαίτερα καμουφλάζ.

Οι ενδεχόμενες συνενώσεις θεωρούμε πως θα ανοίξουν νέους δρόμους στον ιδιωτικό τομέα. Η Ένωση συνεταιρισμών παρέχει θεωρητικά στους αγρότες, τυποποιητήριο, εμφιάλωση και αποθήκες για το ελαιόλαδο. Τα αφεντικά ποτέ δεν αξιοποίησαν τη δυναμική αυτή παρά μονάχα ένα μέρος της και ποτέ σφαιρικά για την ποσότητα του λαδιού. Εξυπηρετούσε μονάχα την περιβόητη ‘’φτηνή επαναφόρτιση των αγροτών’’ που έχουμε αναφέρει και παλιότερα. Σαφώς παρέχεται η δυνατότητα της οικειοθελούς τυποποίησης του λαδιού για κάποιον παραγωγό μέσα από την Ένωση, όμως αυτός προτιμά να πληρώσει αυτή τη διαδικασία σε κάποιο ιδιωτικό τυποποιητήριο που είναι αρκετά φθηνότερο. Η συγκεκριμένη αδιαφορία των αγροτών, επέτρεψε στη συμμορία της Ένωσης να παρέχει τη δυναμική της ανάλογα με την κεφαλαιακή δυνατότητα του παραγωγού άρα να αχρηστευτεί. Επομένως με την κατάργησή της, οι ιδιώτες εμφιαλωτές, παίρνουν και επίσημα το νταβατζιλίκι στα χέρια τους.

Επίσης, υπενθυμίζουμε σε όσους δεν ενοχλούνται που η Ένωση έγινε μαγαζί των ξεπεσμένων εισοδηματιών της παρακμής, ότι οι εγκαταστάσεις της είναι δημιούργημα εργατικής βάσης. Ό ,τι ‘’καινοτομίες’’ προώθησαν μέσω Αθηνών οι βουλευτάδες για το λάδι, ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν κι αυτό για τη συντήρηση του Πασοκικου μηχανισμού ψηφοθηρίας μέσα από κάθε τομέα εργασίας.

Για φέτος, η ποσότητα του ελαιολάδου υπολογίζεται στους 3.500 τόνους για την επαρχία Σητείας. Αν πρέπει να μιλήσουμε με τους ‘’νόμους της αγοράς’’, η μείωση της παραγωγής (πόσο μάλλον αυτή η ραγδαία), θα έφερνε και την ανάλογη αύξηση της τιμής του προϊόντος ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει ο παραγωγός στις δύσκολες συνθήκες. Αντ’ αυτού βέβαια, η τιμή μειώθηκε κι άλλο..

Όσο για τους καθεστωτικούς γραφιάδες και συγκεκριμένα για τον εφημεριδοπώλη Ρεμπελάκη της ΝΕΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ, τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν έχει αραδιάσει. Μένει μόνο στη λαικίστικη κλάψα περί ‘’αποσβουράς του λαδιού’’ γενικά και αόριστα από κάποιους εξωγήινους, διαφυλάσσοντας τη συμμορίτικη αλληλεγγύη μεταξύ αυτού και των λοιπών λακέδων του Πασοκ. Η ΝΕΑ ΕΠΑΡΧΙΑ ήταν και είναι ο ορισμός της πράσινης εκδούλευσης ακόμη κι αν πεινάσει ο γραφιάς της.

Να υπενθυμίσουμε κάτι ακόμα; Ο εφημεριδοπώλης Ρεμπελάκης, ήταν παλιότερα πρόεδρος συμβουλίου, στο συνεταιρισμό του χωριού ‘’Αχλάδια’’. Σ’ εκείνο το διάστημα πρόλαβε να επωφεληθεί πολλά λόγω της γνωστής πασοκικής κάλυψης. Όμως δεν ξέρουμε. Λίγο κάπου το παράκανε κι έτσι ξεκίνησαν δικαστήρια τα οποία σήμερα είναι πλέον καλά θαμμένα..

Οι καρέκλες των συμβουλίων ήταν και είναι ένα εργαλείο κρυφών διαβουλεύσεων. Αν οι προτάσεις ήταν ανοιχτές και οι αποφάσεις παίρνονταν ενώπιον όλων τον αγροτών με ανοιχτές συνελεύσεις, όλα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Όμως αυτό απαιτεί και τη συλλογική αφύπνιση και δραστηριοποίηση των ίδιων των παραγωγών. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς.

antiMATer