Ανάληψη ευθύνης για τράπεζα Πειραιώς στη Σητεία

Ανάληψη ευθύνης για τράπεζα Πειραιώς στη Σητεία


Την Τετάρτη 8/2/2012 το βράδυ, ξημερώματα προς Πέμπτη, σπάσαμε την τράπεζα Πειραιώς με πέτρες και τσεκούρια στην πόλη της Σητείας. Την Κυριακή 12/2/2012, ξημερώματα προς Δευτέρα, επιτεθήκαμε ξανά στην ίδια τράπεζα αλλά αυτή τη φορά με πέτρες και μπουκάλια μολότοφ γεμάτα βενζίνη και λάδια μηχανής που έσκασαν στο εσωτερικό της. Μετά από λίγο κατέφτασαν οι μπάτσοι κι ένα πυροσβεστικό όχημα για να σβήσει τη φωτιά. Κάποια καθεστωτικά προσπάθησαν να μειώσουν τη δυναμική της επίθεσης παραπληροφορώντας ότι δεν έπιασε φωτιά. Η κάθε πόλη έχει τους καθεστωτικούς λακέδες της. Δεν περιμέναμε κάτι άλλο.

Ζητούμε συγγνώμη που δεν βάλαμε φωτιά ευθύς αμέσως στην τράπεζα από την πρώτη κιόλας επίθεση, αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβώς όπως τα θέλαμε αφού έξω από την τράπεζα κοιμόταν μια οικογένεια τσιγγάνων μέσα σε μία κλούβα.


Στόχος μας την Κυριακή, ήταν η ένταξη της σύγκρουσής μας στις πολλαπλές εστίες αντεπίθεσης εκείνης της νύχτας. Το αμέσως προηγούμενο χτύπημα της Τετάρτης, δείχνει ένα απ’ τα χαρακτηριστικά μας: ότι δεν περιμένουμε τη ‘’κεντρική’’ αγωνιστική συγκυρία ώστε να δράσουμε και ότι για μας ο όρος ‘’ώριμες συνθήκες’’ δεν υφίσταται. Δεν περιμένουμε να αρπάξουμε το ντόμινο μιας μαζικής οργής από τη μητρόπολη ώστε να δράσουμε διότι έτσι θα αντιλαμβανόμασταν την κυριαρχία του καπιταλισμού μονόπλευρα σε γεωγραφικό επίπεδο, θα εξυπηρετούσαμε την ίδια την καταστολή που είναι αφοσιωμένη στη μητρόπολη, η οποία (καταστολή) καταφέρνει να ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο και το χρόνο κάποιας μαζικής έκρηξης εκεί . Όμως και το χτύπημα της Κυριακής φανερώνει ξανά μέρος της τακτικής μας: ότι σε περίπτωση ανάλογων εξεγερσιακών διαδηλώσεων στη χώρα, εμείς θα στέλνουμε μηνύματα από άκρη σε άκρη ώστε να προπαγανδίζουμε τον αιφνιδιασμό.


Ξεκαθαρίζουμε ότι δεν ανήκουμε στην κάστα των μπαρουτοκαπνισμένων γαλανόλευκων ή και αριστεροπατριωτών που τον τελευταίο καιρό νιώθουν εξοργισμένοι με την ‘’Τραπεζική’’ κυβέρνηση λες και πριν δεν ήταν τέτοια. Αξίζει να δούμε την αντίφαση: Ο ίδιος τραπεζικός που έδωσε αυτή τη μισητή ταμπέλα στην εξουσία, ο ίδιος ήταν ευεργέτης στα μάτια του λαού όταν τακτοποιούσε τα σχέδια του ελληνικού τραπεζικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια με το Σημίτη. Ο επεκτατισμός εκείνος τώρα βουλιάζει μιας και οι τράπεζες εκεί, χρειάζονται μετόχους για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Την κατιούσα των ελληνικών τραπεζικών συστημάτων στα Βαλκάνια είναι σαφές ποιοι την πληρώνουν.

Η θολούρα της εθνικής ενότητας έχει οδηγήσει το μικροαστικό κόσμο σε επιθετικές επιθυμίες, στη στροφή υπέρ μικρών κομμάτων που παλιά τα θεωρούσαν παρακατιανά, ακούμε επικλήσεις σε επαναστατικές οργανώσεις, στη Χούντα, σε ερμηνείες συνομωσίας για τη ‘’νέα παγκόσμια τάξη’’ κλπ. Σε καιρούς εθνικής παρακμής η μνήμη μιας ανησυχητικής μερίδας του ελληνικού λαού φτάνει μέχρι τους δρόμους που έφτιαξε ο Παπαδόπουλος. Η αστυνομία εν ώρα εργασίας, οι καραβανάδες μέσα στα πανεπιστήμια, η ακύρωση του συνδικαλισμού, η βία εναντίον διαδηλωτών, οι χουντικοί αλκοολικοί διδάσκαλοι, το άνοιγμα των συνόρων από τη χούντα σε πακιστανούς για να κινήσουν την καπιταλιστική μηχανή, η νοθεία της παιδείας σύμφωνα με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της δικτατορίας, οι παιδονόμοι, η ενίσχυση των συνειδήσεων των δυνάμεων καταστολής που έμεινε ζωντανή και μετά το τέλος της Χούντας, η εντατικοποίηση της κατανάλωσης ως μέσο καταστολής, φωλιάζουν στον οχετό της ελληνικής αμνησίας. Χούντα και ρωμιούς Καραμανλήδες λοιπόν, αρκεί να υψωθεί πάλι το εθνικό γόητρο του έλληνα μπροστά στην παγκόσμια ‘’ντροπή’’. Αρκεί δηλαδή να βιάζεται από ντόπιους βιαστές, παρά από ξένους..

Η αναδιανομή του πλούτου γέρνει στην πλευρά των αφεντικών.

Αφηνιασμένες εθνoμουρμούρες, απειλές ‘’θα πάρουμε τα όπλα’’, ‘’θα με δουν κι απ’ την ανάποδη’’ κλπ, τα ακούμε χωρίς τελειωμό. Η διαταξική σύνθεση όλων εκείνων που θέλουν αυτή τη στιγμή να κάψουν μία τράπεζα ή τη Βουλή, είναι τουλάχιστον φαρσοκωμική. Οργισμένα μικροαφεντικά που χάσαν τη δουλειά τους στη Σητεία επειδή ήρθε η ‘’μισητή’’ αλυσίδα σούπερ μάρκετ Χαλκιαδάκης, δε μπορούν πια να βαράνε στο ψαχνό με τις τιμές όπως παλιά. Πολλοί από αυτούς είναι και λάτρες της δραχμής και μιας εθνικής οικονομίας, αλλά θα θέλαμε πολύ να τους δούμε σε περίπτωση εθνικού νομίσματος όπου ο κάθε Χαλκιαδάκης ή Σκλαβενίτης θα αυξάνει τα κέρδη του σε ένα ενδοκαπιταλιστικό σύστημα με όρους έθνους. Πιο απολαυστικός θα ήταν ο παροξυσμός τα πρώτα χρόνια μιας τέτοιας περιόδου όπου ο πληθωρισμός θα ανάγκαζε τους υπηκόους να εισέρχονται ξανά σε ελληνικές αλυσίδες αφού θα είναι οι μόνες που θα μπορούν να ‘’χτυπήσουν’’ χαμηλές τιμές λόγω ανώτερης κεφαλαιακής συσσώρευσης σε ξένες τράπεζες από τα χρόνια της ‘’νάιλον ευδαιμονίας’’. Εκτός αν φαντάζονται πως θα υπάρχει το μπατσικό της αγοράς που θα επιβάλλει μία σταθερή τιμή για όλους όπως τα παλιά ‘’πέτρινα’’ χρόνια. Καζάκηδες και λοιποί φίλοι της δραχμής δεν παίρνουν θέση επ’ αυτών διότι ισοδυναμούν με απώλειες οπαδών μεγάλου και μεσαίου οικονομικού βεληνεκούς. Το ίδιο φιλικά προσκείμενο στα ελληνικά αφεντικά είναι το ΚΚΕ, με το Σύριζα να κλίνει περισσότερο προς τους μικροπωλητές. Η εργατική δύναμη που κινεί όλους εκείνους τους μικρό- και μεγαλό- με όνειρα κοινωνικής ανέλιξης για τους πρώτους, εκείνη είναι το φάντασμα της ιστορίας.
Η υποτίμηση της εργασίας είναι απέναντί μας: α)Η μαύρη εργασία χωρίς ένσημα για τα αφεντικά της παραλίας τα καλοκαίρια κι από τα χρόνια της ‘’ευδαιμονίας’’, β) ο νομαδισμός που επιβάλλεται με την εφήμερη εργασία εξολοθρεύοντας τα αφεντικά κάθε δυνατότητα οργάνωσης, γ)η αστάθεια που ωθεί το άτομο στο ρόλο του μικροϊδιώτη σα μορφή άμυνας (κι όχι προς μίμηση των πρώην αφεντικών του διότι έτσι εχθρευόμαστε και τις δύο πλευρές). Δ)ο βιασμός των τραπεζικών υπαλλήλων ώστε να κάνουν τους τηλεφωνικούς τρομοκράτες με απειλές για τα χρωστούμενα (υπάρχουν και εξαιρέσεις φυσικά αφού ο ρόλος του μπάτσου διαδραματίζεται και μ’ ευχαρίστηση πολλές φορές ως υπερβάλλον ζήλος στ’ αφεντικά). Εχθροί μας όσοι έχουν πληβείους κάθε προελεύσεως στα χωράφια τους με 15 ευρώ και σε καιρό κρίσης τους υποτιμούν ακόμα περισσότερο σαν αντανακλαστική κίνηση που το ελαιόλαδο έχει χαμηλή τιμή. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς και η σχέση κεφάλαιο είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας αν τα συνδέσουμε με τους εργάτες στη φάση αυτού του πολύμορφου καπιταλισμού, όμως δε θα ξεχάσουμε και τις ρίζες της εργατικής υποδούλωσης.

Είμαστε εχθρικοί απέναντι σε πουλημένους δημοσιογράφους-σκυλιά των βουλευτάδων, επενδυτές φυσικού περιβάλλοντος του ‘’βαθέος’’ κράτους, στη μαφία που παρακάμπτει δασικές και αρχαιολογικές υπηρεσίες, σε τζογαδόρους της αγροτικής υπεραξίας, σε οτιδήποτε μυρίζει πανελλήνιο σοσιαλιστικό κατεστημένο ή οποιοδήποτε μελλοντικό κατεστημένο, σε αφεντικά κατασκευαστικών εταιριών που στη Σητεία ήταν ανέκαθεν κάτεργα εργατικής απορρόφησης .

Οι μεγάλοι επαναστάτες του καθεστώτος (αριστεροί, ομοσπονδιακές μίξεις πασοκοσυριζέων), κατακρίνουν την παρανομία και ζητούν αποκατάσταση της ομαλής δημοκρατικής λειτουργίας ώστε να προσέλθουν σύντομα οι υπήκοοι στις κάλπες τους αντί να τους οδηγήσουν σε ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις. Η αμφισβήτηση των δομών του καπιταλιστικού συστήματος εκμετάλλευσης με την εντατικοποίηση της παραγωγικότητας, τις σχέσεις ιδιοκτησίας, την ιεραρχία της εργασίας, τη σήψη της διαμεσολάβησης, αποσιωπούνται από τους καθοδηγητές της επανάστασης, οι οποίοι καπελώνουν ενίοτε και όρους όπως ‘’αυτοοργάνωση’’ . Προπαγανδίζουν τη λάθος διαχείριση της κρίσης από συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα τονίζοντας τη θωράκιση του ντόπιου κεφαλαίου έναντι του ξένου. Όλα οδηγούν στην κάλπη ξανά.

Πύρινα λόγια εθνοσωτήρων ανακυκλώνουν την οργή. Τα αφεντικά έχουν θέσει τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σα μοχλό παθητικής αφομοίωσης της καθημερινής υποτίμησης, ωμής βίας και ‘’αντιδημοκρατικών’’ αλλαγών. Οι πολίτες μουδιασμένοι, προδομένοι από τις μαζικές πορείες που κατέστειλε με ευκολία το κράτος, έπαψαν να ελπίζουν στον εαυτό τους. Οι μαζικές πορείες εκείνες ‘’του απλού κοσμάκη’’(ο οποίος περιέκλειε από μπάτσους, μέχρι δικηγόρους, δημάρχους και εργάτες), ήταν χειρισμός του κράτους και αποκλείοντας τότε οι ίδιοι οι ‘’αγανακτισμένοι’’ διαδηλωτές φασιστικά τα αγωνιστικά εργαλεία, οδηγήθηκαν στην παραίτηση, αντί στην αναθεώρηση και την επαναφόρτιση (μέρος της τακτικής , των αγωνιστικών εργαλείων ). Την ίδια ‘’νεκρή ζώνη’’ των πρόσφατων ημερών συντηρούν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Εμείς δε συμμεριζόμαστε αυτή την απονέκρωση, το νεκρό χρόνο. Αντιλαμβανόμαστε το σάπιο παλμό του αλλά δεν τον υιοθετούμε. Δεν περιμένουμε ηθικούς ηγέτες να πουλήσουν νομιμοφροσύνη, ούτε ανακοινώσεις των anonymous για να πανηγυρίσουμε στον καναπέ με επαναστατημένους διαμεσολαβητές, κι αυτό γιατί προωθούμε την ατομική χειραφέτηση. Την περίπτωση των anonymous ονομάζουμε εναπόθεση ευθυνών από τον καναπεδάρχη σε μια παρέα παραμυθένιων ηρώων.

Οποιαδήποτε ‘’λύση’’ προταθεί μέσα από τις καρέκλες της εξουσίας, θα γέρνει προφανώς πρώτα υπέρ της αφού αποφασίζει μόνη της. Μια τέτοια λύση εμείς τη λέμε αποσυμφόρηση. Τα μοντέλα εξουσίας έχουν πετύχει την αφομοίωση μιας εικόνας όπου τα αφεντικά μπορούν να ξεκλέβουν κεφαλαιακά το κάτι τις τους ή στην καλύτερη να λαμβάνουν απλά υπέρογκους μισθούς, αρκεί να εξασφαλίζουν στο μέσο υπήκοο τη δυνατότητα κοινωνικής ανέλιξης. Άρα ο αντικρατισμός σίγουρα δε χωράει στο ‘’φταίνε και οι 300’’.

Συνήθως όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα βγαίνεις στο δρόμο και τα παίζεις όλα για όλα. Επίσης αναθεωρείς για την αναγκαιότητα συλλογικής σκέψης χωρίς μικροαστικά υπερεγώ καθώς η καπιταλιστική κρίση προκαλεί σε μεγάλο βαθμό οικονομική ‘’ομογενοποίηση’’ μεταξύ μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων άρα και κοινωνική. Η Ελλάδα μάλλον ανήκει στις εξαιρέσεις προς το παρόν και λέμε ‘’προς το παρόν’’ διότι οι εστίες σύγκρουσης στη χώρα την περασμένη Κυριακή, μόνο αισιοδοξία μπορούν να αποπνέουν.

Τα αφεντικά κατάφεραν τα προηγούμενα χρόνια να συσσωρεύσουν τον πληθυσμό πολύ πιο επιτακτικά στις μητροπόλεις άρα και τα ριζοσπαστικά στοιχεία που τους αναλογούν. Πάνε περίπου 60 χρόνια από τότε που οι αγρότες ήταν επικίνδυνες εστίες αντίστασης στα χωριά μέχρι που παρήκμασαν την υπαίθρια εργασία, τα ντόπια και ‘’εισαγωγής’’ αφεντικά. Τελικά ο έλεγχος του ταξικού ανταγωνισμού έγινε πολύ μεθοδικότερος με τη συσπείρωση εργατών στις πρωτεύουσες . Εμείς λοιπόν έχουμε ως στόχο τη διάδοση της ταξικής αντιπαλότητας, οπουδήποτε έχει ριζώσει ο καπιταλιστικός μηχανισμός. Δηλαδή παντού και ιδιαίτερα εκεί που την εξάλειψαν.

Η συνωμοτική αυτόνομη δράση δεν είναι αυτοσκοπός. Όταν το κράτος απαντάει σε ειρηνικές διαμαρτυρίες με καταστολή, τότε μένει μόνο η απάντηση με τόση βία, ανάλογη με τη βία που νομιμοποίησε. Όσο ανυποχώρητοι δείχνουν αυτοί άλλο τόσο οφείλουμε να κλιμακώνουμε το μίσος μας με οργανωμένη δράση. Άρα οι κινήσεις εντυπωσιασμού που γίνονται από τους ειδήμονες του αγώνα απροφύλακτοι από τα χημικά και τις κάμερες, τα πελατειακά κυκλώματα της επαναστατικής εξουσίας- κατάλοιπα ρεφορμιστικών αγώνων του παρελθόντος, το γέμισμα των επαναστατικών βιογραφικών με ριζοσπαστικά γαλόνια, ο εκφυλισμός της αλληλεγγύης με αντάλλαγμα την κάλπη, η αναπάντητη καταστολή στην κερκίδα του θεάματος για την πώληση αγωνιστικών ημερολογίων, το νταηλίκι της επωνυμίας την ώρα που το κράτος έχει κομμένη ραμμένη τη δικαιοσύνη στα αστικά του μέτρα, είναι απολιθώματα εχθρικά σε ‘μας αφού διδάσκουν την αναποτελεσματικότητα.
Οι δρόμοι την Κυριακή 12/2/2012 γέμισαν με ‘’προβοκάτορες’’. Παππούδες, απολυμένους, μελλοντικούς μετανάστες, συγκρουσιακές ομάδες που στέκονταhthttp://www.blogger.com/img/blank.giftp://www.blogger.com/img/blank.gifν ανυποχώρητες και αλληλέγγυες στους υπόλοιπους στη διάρκεια του χημικού πολέμου. Οι δημοσιογράφοι, πτώματα γερασμένα από την κατάδοση, έβαλαν σε επανάληψη να παίζονται οι φωτιές στο κέντρο της Αθήνας αποκρύπτοντας τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων καθώς και τον τρόπο που το κράτος άρχισε να τις διασπάει. Τα ΜΜΕ σε σφιχτό ταγκό με τα σκυλιά των κομμάτων και τα ανάλογα αστυνομικά τους συμπλέγματα, προσπαθούν να φρενάρουν την οργή ώστε να αποτρέψουν την εξέγερση: την κατασκευή ενός ισχυρού εσωτερικού εχθρού.

Αυτόνομος Πυρήνας Υπαίθρου

Αποποινικοποίηση του χασίς από το κράτος με αγάπη..

Πολύς κόσμος χαίρεται με την πρόσφατη γενναιοδωρία των αφεντικών. Τι πιο προβληματικό από το να σου προσφέρει απλόχερα το κράτος ένα πολυπόθητο αγαθό χωρίς οποιαδήποτε απόπειρα διεκδίκησης από τους ενδιαφερόμενους του είδους. Αυτό σημαίνει σε πρώτη φάση πως το επέτρεψε με τους δικούς του όρους προφανώς μιας και το χασίς πρόκειται να είναι ‘’ημιπαράνομο’’ ή μάλλον κέρδισε ποσοστά νομιμοποίησης..

Αρχικά αντιλαμβανόμαστε τους χρήστες σε δύο κατηγορίες: εκείνους που θα έκαναν χρήση μιας ουσίας ως μέσω κοινωνικοποίησης, κι εκείνους που θα την επιζητούσαν σαν αποτέλεσμα αυτής. Η πρώτη περίπτωση συνιστά απλώς μια εύθραυστη απομόνωση και ακατέργαστο εγωκεντρισμό . Το λέμε αυτό επειδή παρατηρούμε από τη μια φιλειρηνικές φιέστες και φεστιβάλ νομιμοποίησης της φούντας που ‘’φέρνουν κοντά τους ανθρώπους’’, ενώ την επόμενη μέρα αυτή η αλληλεγγύη που γεννήθηκε(;) εκεί, εξατμίζεται μονομιάς με τον εξής τρόπο: Όσοι προέρχονται εκ των παρηκμασμένων προαστίων και της φτωχογειτονιάς και τύχει να φυλακίζονται για προσωπική χρήση, η αλληλεγγύη που λαμβάνουν σε ποσότητα ανθρώπων μετριέται στο πολύ κοντινό τους περιβάλλον και της οικογένειας η οποία πιθανότατα δεν έχει τα μετρητά για να τους βγάλει από τη στενή. Από την άλλη, σε μια ανάλογη περίπτωση του γιάπη-εναλλακτικού χρήστη από τα χλιδάτα τριώροφα, η φαμίλια του θα καθάριζε μέχρι και για την προσωρινή κράτηση ή θα καθάριζε τέλος πάντων και ο ίδιος ως ενήλικας ματσωμένος. Παράλληλα δεν θεωρούμε πως ο χρήστης των υποβαθμισμένων προαστίων θα έδειχνε απαραίτητα μια στάση συμπαράστασης απέναντι σε έναν οποιασδήποτε ‘’κλάσης’’ συν-χρήστη του. Όλοι όμως αυτοί, συνυπάρχουν σε ένα φεστιβάλ αποποινικοποίησης του χασίς χωρίς να έχουν σταθεί αλληλέγγυοι σε καμία φυλάκιση κανενός συν-χρήστη τους και προπάντων χωρίς πολιτική τοποθέτηση επί της καταστολής και οικονομική αλληλοϋποστήριξη. Το κράτος ανέκαθεν μοίραζε τη δικαιοσύνη ταξικά στους χρήστες του. Εκείνοι όμως ποτέ δεν είδαν τους εαυτούς τους ως τέτοιους, οργανώνοντας απλά το μικροαστισμό τους με φόντο την άρνηση ως στυλ κι ο καθένας στην τύχη του.

Ο απολιτίκ πασιφισμός(ο κόσμος στο θέαμα), οι τετριμμένες επικλήσεις στην παγκόσμια ειρήνη, η ενότητα, η σεξουαλική απελευθέρωση στη διάρκεια της χρήσης, είναι απλώς ένα άλλοθι για την εκτόνωση ενός λουμπενίστικου παιδισμού με μπόλικη απάθεια ή και ηττοπάθεια. Για τους φτωχούς διέξοδος ή μικροαστικό τερτίπι και για τους μεσοαστούς ένα πρωτοκοσμικό φετίχ του ανεπτυγμένου καπιταλιστικά κόσμου ο οποίος συνιστά την ιεροτελεστία στην απόλαυση της αφθονίας. Ένα υποκατάστατο της αστικής αποξένωσης, των ανάλαφρων κοινωνικών σχέσεων. Η χρήση κάθε ουσίας, έγινε ιδεολογία-ιδεοληψία από τότε που την απαγόρευσαν τα αφεντικά, κι έτσι ο σύγχρονος καπιταλιστικά κόσμος θρέφεται από την κάθε λογής νοθεία της νηφαλιότητας και απ’ τη γτετοποίηση των αισθήσεων.

Οι μεγάλες ζητωκραυγές έπεσαν στην υπόνοια εγκατάστασης του πρώτου coffee shop στην Ελλάδα. Εμάς μας ήρθε στο μυαλό κάτι σε ‘’έρχονται τα starbucks στο Αφγανιστάν’’. Αναρωτήθηκε κανένας από τους ενδιαφερόμενους χρήστες τι ρόλο θα μπορούσε να έχει μία τέτοια πολυεθνική (ή και όχι) αλυσίδα μέσα σε μια θάλασσα υποτιμημένης εργασίας και αν ναι, τι θα κανε γι’ αυτό; Επίσης, συζητήθηκε ποτέ στα φεστιβάλ νεοχιπισμού για το ποια θα θέλανε να είναι η τιμή του ‘’χόρτου’’ σε τέτοια μαγαζάκια ή θα αγοράζουν οι εναλλακτικοί γιάπηδες και οι υπόλοιποι θα ψωνίζουν στα σοκάκια; Κάτι ακόμα, σε ένα coffee shop θεωρητικά γίνεται χρήση μιας ελεγχόμενης ουσίας άρα ανόθευτης. Δεδομένου ότι το κράτος κάνει πλάτες στα σκυλιά του για παράνομο εμπόριο, οι πιθανότητες να ανθίζει η παράνομη οικονομία α)λόγω φθήνιας αλλά και β) λόγω ‘’ντοπαρισμένου σταφ’’, είναι μια πιο γλυκιά επιλογή για το μέσο χρήστη ΚΑΙ για τους δύο λόγους...

Αρχικά αυτή η ιστορία θα είναι βούτυρο στο ψωμί των αφεντικών αφού η ελεύθερη αγορά επαναφορτίζει από μόνη της ένα ανακυκλώσιμο χρεωμένο κράτος. Όσο για τις πληβειακές θέσεις εργασίας που θα παρέχονται, κουβέντα να γίνεται…. Τέλος πάντων ένα coffee shop πιθανότατα θα μπει σε λειτουργία κάπου στο μέλλον . Όμως αυτά θέλουν τη σειρά τους. Τώρα που η χώρα βρίσκεται σε τέλμα για όσους κινούν την κορυφή της ιεραρχίας, το οργανωμένο έγκλημα, η παραοικονομία, πρέπει να βρίσκονται στην ακμή τους αλλιώς η κοινωνική ειρήνη θα αρχίσει να κλονίζεται με την υποτίμηση της εργασίας και την καθημερινή ανάγκη για επιβίωση. Λέμε ‘’πρέπει’’ όχι επειδή αναγκάζονται οι εξουσιαστές να κάνουν τα στραβά μάτια αλλά επειδή η ίδια η μαύρη οικονομία είναι η πραγματική οικονομία του κράτους αυτού, σαν χρόνιος ζωτικός παράγοντας για τους κοινοβουλευτικούς θαμώνες οι οποίοι ίσα ίσα που επωφελούνται αναλογικά με την κάλυψη που πουλάν στους επιχειρηματίες-νταβατζήδες κλπ.

Ο τρόπος που αξιοποιεί το κράτος την οποιαδήποτε εξάρτηση στη φάση ειδικά της κρίσης, πιάνει τώρα και τους χρήστες ηρωίνης. Υποχρηματοδοτούνται από το υπουργείο υγείας τα προγράμματα απεξάρτησης και τη θέση τους προβλέπεται να παίρνει η προώθηση της μεθαδόνης μέσω νοσοκομείων, χωρίς λίστες αναμονής και πιθανόν μέσω ιδιωτών γιατρών υποβαθμίζοντας έτσι το ΟΚΑΝΑ. Η μεθαδόνη όμως προκαλεί δύο φορές εντονότερη εξάρτηση απ’ ό,τι η ηρωίνη κι έτσι έχουμε εντατικοποίηση της κατανάλωσης από το κράτος με αγάπη ξανά.

Χαμόμηλο είπες; Δώσε μου τα στοιχεία σου

Ενώ λοιπόν ήταν σε αναβρασμό ο ελληνικός συρφετός της χασισολατρείας, κάποιες άλλες εξελίξεις πέρασαν απαρατήρητες σχετικά με την απαγόρευση εμπορευματοποίησης των βοτάνων. Διαβάζουμε σχετικά: ‘’Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης… θέλει την απαγόρευση της εμπορευματοποίησης των περισσότερων βοτάνων της φύσης και αναμένεται να τεθεί σε ισχύ από τον ερχόμενο Απρίλιο.’’

Κι επίσης ‘’η αρχή εφαρμογής της οδηγίας θα σημάνει το τέλος της εμπορίας βοτάνων και σκευασμάτων εναλλακτικών φαρμακευτικών θεραπειών, αφού σύμφωνα με αυτή, όλα τα βότανα θα θεωρούνται φάρμακα και ως τέτοια θα πρέπει να παίρνουν τη σχετική έγκριση από τους αντίστοιχους οργανισμούς και να πωλούνται μόνο στα φαρμακεία’’. Λένα Κισσάβου

antiMATer

Το ελαιόλαδο στην τσόχα των συμβουλίων ξανά

Οι εξελίξεις στην αγροτική πολιτική της επαρχία Σητείας είναι μια έντονα ρευστή υπόθεση ιδιαίτερα από το καλοκαίρι μέχρι τώρα.

Μέσα στο καλοκαίρι εμφανίστηκαν ιδιώτες οι οποίοι ενδιαφέρονταν να αγοράσουν εγκαταστάσεις των ελαιουργείων.

Συγκεκριμένα στα χωριό ‘’Μουλιανά’, ιδιώτες έκαναν πρόταση για την αγορά του ελαιοτριβείου με αφορμή τη χρεοκοπία της κεντρικής Ένωσης συνεταιρισμών αλλά και λόγω προβλημάτων των ίδιων των συνεταιρισμών οι οποίοι υποβαθμίστηκαν από τα φυτευτά τους συμβούλια.

Η τρομοκρατία που άσκησε το συμβούλιο εκείνου του συνεταιρισμού στους παραγωγούς του χωριού ήταν η εξής: Ή θα παραδώσουμε το ελαιουργείο στα χέρια της ιδιωτικής εταιρείας για να μη μπει λουκέτο, ή βάζουν οι ίδιοι οι παραγωγοί μερίδιο από την τσέπη τους ώστε να μην επέλθει η απόλυτη παρακμή του συνεταιρισμού και το οριστικό λουκέτο. Μέσα σ’ αυτό το πανικόβλητο δίλλημα, η πρώτη εκτίμηση έλεγε πως το 90% των αγροτών συμφώνησε να αναλάβει τη διαχείριση των εγκαταστάσεων, ο ιδιώτης. Λογικό..

Τα σχέδια εν τέλει άλλαξαν αφού ο ιδιώτης αποφάσισε να μην ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη μπίζνα. Αυτή η εξέλιξη θεωρούμε πως αφορά μόνο τις αποφάσεις του ιδιώτη στα πλαίσια αξιολόγησης των επενδύσεών του και όχι φυσικά στην αλλαγή στάσης ενός δρομολογημένου πλήθους παραπληροφορημένου από ένα πουλημένο συμβούλιο. Το γεγονός ότι δεν πραγματοποιήθηκε το συγκεκριμένο ξεπούλημα στα Μουλιάνα, αυτό δεν καταργεί τη νοοτροπία αίτησης στήριξης από εταιρείες γιατί απλά έτσι λύνονται τα χέρια του κράτους.

Ο νέος νόμος που προβλέπεται για τη λειτουργία των συνεταιρισμών, αναφέρει την κατάργηση της κεντρικής Ένωσης. Προτείνει συνενώσεις συνεταιρισμών όπου για κάθε ομάδα θα εκλέγεται ένα συμβούλιο.

Εμείς αυτά τα μεταφράζουμε ως εξής: Όλα τα φυτευτά φυντάνια του Πασοκ και συγκεκριμένα του Καρχιμάκη μέσα στην Ένωση συνεταιρισμών, σαφώς και γνώριζαν το λουκέτο που ερχόταν κι έτσι με όλη την άνεση αύξησαν ταχύτατα τους λογαριασμούς τους κάνοντας κωλοχανίο την Ένωση. Μια πιθανή, οριστική διακοπή της λειτουργίας της έρχεται τώρα πολύ απλά να γλιτώσει τα στελέχη της Ένωσης από κάθε λογιστικό έλεγχο και δικηγορική παρέμβαση. Έτσι εξηγούμε τη σιγουριά του κάθε Βακόντιου(πρόεδρος της Ένωσης) να τζογάρει την αγροτική δύναμη με τους εμπόρους χωρίς ιδιαίτερα καμουφλάζ.

Οι ενδεχόμενες συνενώσεις θεωρούμε πως θα ανοίξουν νέους δρόμους στον ιδιωτικό τομέα. Η Ένωση συνεταιρισμών παρέχει θεωρητικά στους αγρότες, τυποποιητήριο, εμφιάλωση και αποθήκες για το ελαιόλαδο. Τα αφεντικά ποτέ δεν αξιοποίησαν τη δυναμική αυτή παρά μονάχα ένα μέρος της και ποτέ σφαιρικά για την ποσότητα του λαδιού. Εξυπηρετούσε μονάχα την περιβόητη ‘’φτηνή επαναφόρτιση των αγροτών’’ που έχουμε αναφέρει και παλιότερα. Σαφώς παρέχεται η δυνατότητα της οικειοθελούς τυποποίησης του λαδιού για κάποιον παραγωγό μέσα από την Ένωση, όμως αυτός προτιμά να πληρώσει αυτή τη διαδικασία σε κάποιο ιδιωτικό τυποποιητήριο που είναι αρκετά φθηνότερο. Η συγκεκριμένη αδιαφορία των αγροτών, επέτρεψε στη συμμορία της Ένωσης να παρέχει τη δυναμική της ανάλογα με την κεφαλαιακή δυνατότητα του παραγωγού άρα να αχρηστευτεί. Επομένως με την κατάργησή της, οι ιδιώτες εμφιαλωτές, παίρνουν και επίσημα το νταβατζιλίκι στα χέρια τους.

Επίσης, υπενθυμίζουμε σε όσους δεν ενοχλούνται που η Ένωση έγινε μαγαζί των ξεπεσμένων εισοδηματιών της παρακμής, ότι οι εγκαταστάσεις της είναι δημιούργημα εργατικής βάσης. Ό ,τι ‘’καινοτομίες’’ προώθησαν μέσω Αθηνών οι βουλευτάδες για το λάδι, ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν κι αυτό για τη συντήρηση του Πασοκικου μηχανισμού ψηφοθηρίας μέσα από κάθε τομέα εργασίας.

Για φέτος, η ποσότητα του ελαιολάδου υπολογίζεται στους 3.500 τόνους για την επαρχία Σητείας. Αν πρέπει να μιλήσουμε με τους ‘’νόμους της αγοράς’’, η μείωση της παραγωγής (πόσο μάλλον αυτή η ραγδαία), θα έφερνε και την ανάλογη αύξηση της τιμής του προϊόντος ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει ο παραγωγός στις δύσκολες συνθήκες. Αντ’ αυτού βέβαια, η τιμή μειώθηκε κι άλλο..

Όσο για τους καθεστωτικούς γραφιάδες και συγκεκριμένα για τον εφημεριδοπώλη Ρεμπελάκη της ΝΕΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ, τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν έχει αραδιάσει. Μένει μόνο στη λαικίστικη κλάψα περί ‘’αποσβουράς του λαδιού’’ γενικά και αόριστα από κάποιους εξωγήινους, διαφυλάσσοντας τη συμμορίτικη αλληλεγγύη μεταξύ αυτού και των λοιπών λακέδων του Πασοκ. Η ΝΕΑ ΕΠΑΡΧΙΑ ήταν και είναι ο ορισμός της πράσινης εκδούλευσης ακόμη κι αν πεινάσει ο γραφιάς της.

Να υπενθυμίσουμε κάτι ακόμα; Ο εφημεριδοπώλης Ρεμπελάκης, ήταν παλιότερα πρόεδρος συμβουλίου, στο συνεταιρισμό του χωριού ‘’Αχλάδια’’. Σ’ εκείνο το διάστημα πρόλαβε να επωφεληθεί πολλά λόγω της γνωστής πασοκικής κάλυψης. Όμως δεν ξέρουμε. Λίγο κάπου το παράκανε κι έτσι ξεκίνησαν δικαστήρια τα οποία σήμερα είναι πλέον καλά θαμμένα..

Οι καρέκλες των συμβουλίων ήταν και είναι ένα εργαλείο κρυφών διαβουλεύσεων. Αν οι προτάσεις ήταν ανοιχτές και οι αποφάσεις παίρνονταν ενώπιον όλων τον αγροτών με ανοιχτές συνελεύσεις, όλα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Όμως αυτό απαιτεί και τη συλλογική αφύπνιση και δραστηριοποίηση των ίδιων των παραγωγών. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς.

antiMATer

Το πασοκικό κύκλωμα λαμβάνει δράση για την προώθηση της δυναστείας Πετράκη

Εν μέσω κοινωνικού πανικού και υποτίμησης των ζωών μας, τα τοπικά αφεντικά έχουν δημαρχιακές ονειρώξεις.


Έχουμε αναφερθεί πάμπολλες φορές στα σχέδια κεπολ- δυναστείας πετράκη και τώρα έρχεται η ώρα να δικαιωθούν οι κατά τα άλλα «εμμονές» μας.


Η Πελαγία Πετράκη είναι νυν περιφερειακή σύμβουλος, κόρη του Πετράκη – (κολαστήριο Πετράς Μπετόν) και γενικότερα προωθημένο άτομο από το σύμπλεγμα κεπολ-πασοκ-πατεράκης-πρώην δημάρχος Πετράκηςhttp://sitiavendetta.blogspot.com/2011/10/blog-post_3453.html κλπ κλπ.


Υπενθυμίζουμε τις παλαιότερες απόψεις μας πάνω στο ζήτημα μιας και οι πληροφορίες μας, μας δικαιώνουν για τις εξουσιαστικές της βλέψεις:


«Λαμβάνοντας ως δεδομένη τη συναδελφική αλληλεγγύη μεταξύ Πατεράκη και Πελαγίας (η δεύτερη την περίοδο που ο πρώτος διεκδικούσε τη θέση του εκλιπόντος Νομάρχη ήταν η μόνη από τους νομαρχιακούς συμβούλους που τον στήριξε) ,αποδεικνύεται αληθής η αλληλοϋποστήριξη Κεπολ- Πατεράκη.
Οι κινήσεις των δύο (Κεπολ- Πατεράκη) είναι σχεδιασμένες, με μακροχρόνιες βλέψεις.»


«Έχουν ειπωθεί πολλά τον τελευταίο καιρό για ασυδοσίες Πετράκη(http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1197168)εις βάρος των απολυμένων του, πράγμα που ώθησε τελικά στην προσωρινή απραξία τον ίδιο, την προώθηση της κόρης του Πελαγίας(νυν νομαρχιακή σύμβουλος) και του συζύγου της Ζαγκότη. Έτσι επέρχεται το σχέδιο ¨β¨ με νέο υποψήφιο καθάριας υπόληψης μέσα από το κεπολ έως ότου επανέλθει δριμύτερο το «Πετρακέικο», έχοντας αποκατεστημένη τη φήμη του την επόμενη τετραετία.»


«Συμπέρασμα για το μέλλον είναι το εξής: Στις επόμενες εκλογές, όπου θα έχει τηρηθεί η συμφωνία του Κεπολ- Πατεράκη για μια θητεία του δεύτερου και ενώ μέχρι τότε θα έχει αποκατασταθεί η θιγμένη οικογένεια Πετράκη, η Πελαγία θα επανέλθει να διεκδικήσει τη θέση που τόσο ποθεί με πιο οργανωμένη στρατηγική ώστε να μην χαλάσουν ξανά έτσι εύκολα τα σχέδια της οικογένειας.»


Εδώ είμαστε και θα συνδυάζουμε την οποιαδήποτε εξέλιξη με τις πληροφορίες μας.


Υ.Γ Μιας και ο Ζαγκότης, πρόεδρος του κεπολ, αποσύρθηκε προσωρινά από μια παρόμοια αναρρίχηση στη δημαρχία, σειρά δείχνει να παίρνει η σύζυγος.

Παραθέτουμε τα κείμενα που αναφέρουν τις παλαιότερες σκέψεις μας πάνω στα πράσινα κυκλώματα της πόλης της Σητείας:
http://sitiavendetta.blogspot.com/2011/01/blog-post.html
http://sitiavendetta.blogspot.com/2010/08/blog-post_31.html

antiMATer

Πυρωμένα σίδερα, βουτηγμένα στο νερό

Στάχτες διαρκούς παγκόσμιου καπιταλιστικού πολέμου συνεχίζονται και μας φαγουρίζουν διάφοροι σωτήρες τα αυτιά.


Έχουν μπουκώσει επίσης τα αυτιά μας με τις δραχμές όμως θ’ αρχίσουμε με το κίνημα ΄΄δεν πληρώνω΄΄.


Πρώτον θεωρούμε ανορθόδοξη μία άρνηση όταν παρακάμπτει τη διαστρωματική του υπόσταση, τη διαταξική του σύνθεση. Δεδομένου ότι το κράτος αντλεί άνισα κεφάλαιο ανάμεσα σε ένα εξαθλιωμένο συνταξιούχο και σε ένα επιχειρηματία ή ανάμεσα σε ένα υπάλληλο και το αφεντικό του, εμείς θα προτείναμε κάτι πάντα σε σχέση μ’ αυτή την επιβολή, όχι όμως σαν παράδειγμα προς μίμηση! Το ΄΄δεν πληρώνω΄΄ στην περίπτωση έκτακτης εισφοράς ακινήτων, όφειλε να απευθύνεται σ’ αυτούς που κατέχουν ιδιοκτησία βεληνεκούς βάσης και όχι στους κατέχοντες πολυκατοικία, τζιπ και κότερο. Οι πρώτοι ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ να πληρώσουν, ενώ οι δεύτεροι απλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ.


Το γεγονός ότι σ’ αυτό το κίνημα έχει δηλώσει συμμετοχή όλη η χώρα ενώ στις επιτροπές έχει ανατεθεί η υλοποίηση των δράσεων, αυτό από μόνο του σημάνει τη συλλογική ταφόπλακα, την υπαλληλική συνείδηση. Βασικά κοινωνικά αγαθά μπαίνουν στο καπιταλιστικό σφαγείο από το κράτος. Η απάντηση έρχεται με υπογραφές ως αρνητικές ψήφοι στις διάφορες επιτροπές οι οποίες τρέχουν να εκπροσωπούν τους αρνητές στην κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί το ματωμένο ελλαδιστάν! Η εναπόθεση ευθυνών στην υπόθεση ΄΄δεν πληρώνω΄΄, κάνει εξόφθαλμα την παράστασή της ως τέτοια όταν σε πορείες απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων μένει πολύ μόνο..


Η αίτηση λοιπόν για τη συμμετοχή στο κίνημα πάει ως εξής: ΄΄Δε θέλω να σε ξέρω. Βοήθα απλά γι’ αυτό το μήνα μην πέσω από το πλατινέ ρολόι στο χρυσό΄΄. Μέχρι και… ΄΄βοήθα μην πέσω από το μπαλκόνι με ένα μπουκάλι φτηνό κρασί΄΄.


Μία στοιχειώδης συνειδητοποίηση του εργατικού ρόλου όλων αυτών φαίνεται πως είναι ακατόρθωτη λόγω του διαταξικού αχταρμά όπως εξηγήσαμε. Στην περίπτωση που ήταν ενεργός αυτός ο πυρήνας ανθρώπων χωρίς μόνο με υπογραφές αλλά με συντεταγμένη οργή, δε θα είχαν να φοβηθούν την περίπτωση της άντλησης της εισφοράς μέσω των μισθών για όσους εργάζονται στο δημόσιο. Μέχρι στιγμής, εκείνοι που επωφελούνται χωρίς ουσιαστικό ρίσκο στην άρνηση πληρωμής, είναι εκείνοι του ιδιωτικού τομέα. Θυμίζει τις μέρες που έσκασε γκανγκστερικά η απειλή για την εφεδρεία και όλοι έμεναν με κομμένη την ανάσα για το ποιόν θα παίξει στη ρουλέτα το κράτος..

Δυο λόγια τη δραχμή:

Στην πολυπόθητη τούτη χώρα, ειδήμονες οικονομολόγοι (βλέπε Καζάκη, Λαπαβίτσα κλπ), προωθούν την επαναφορά της δραχμής. Έχει γεμίσει ο τόπος φίλους της δραχμής με απανωτές ονειρώξεις πάνω σε πεντοχίλιαρα.. Μόνο εθνικιστικό φετιχισμό βλέπουμε σ’ αυτό αφού από χρησιμότητα δεν..


Ερώτηση: Μέχρι πότε θα μας δικαιώνει η ερασιτεχνική μας προσέγγιση? Απόκρυψη ή άγνοια θεωρείται η αποσιώπηση του πληθωρισμού που θα προκαλέσει μια τέτοια αλλαγή από το ευρώ στη δραχμή? Ένα άκρως υποτιμημένο νόμισμα θα ευνοεί μόνο τα εξουσιαστικά κοινωνικά στρώματα. Τα βεγγαλικά περί εθνικής οικονομίας, μπαίνουν στην πυρόσβεση μόνο με το απλό συμπέρασμα ότι για τη δημιουργία ενός σχετικά ισχυρού ανεξάρτητου οικονομικά κράτους, απαιτείται και ένα ‘’σεβαστό’’ ποσοστό παραγωγής που στην Ελλάδα μπορεί να αποκτηθεί μέσα σε μερικές δεκαετίες: Είναι αρκετό το χρονικό διάστημα όμως, ώστε η ταξική αναδιανομή και η άμβλυνση των ταξικών αντιθέσεων να έχει τακτοποιηθεί από εθνικές τράπεζες, εθνικό κεφάλαιο, ελληνικές αλυσίδες εμπορίου, μικροαφεντικά κλπ. Πολύ απλά, οι περιβόητες αναδιανομές του πλούτου θα γέρνουν προς τις γνωστές πλευρές (ακόμα πιο συρρικνωμένες τότε) οι οποίες ωστόσο θα επωάζουν το κεφάλαιό τους σε ξένες τράπεζες έχοντας αγοράσει και ό, τι υποτιμημένα φιλέτα έχουν μείνει μέχρι τότε εντός της χώρας. Αυτοί θα είναι οι νέοι ελληνικοί κολοσσοί, που στο κάτω κάτω δε θα χουν και ανταγωνιστές από τα εξωτερικά και θα παίζουν όπως θέλουν τις τιμές.


Συμφωνίες απλώς επικυρώνονται στη Βουλή, με τη μορφή επιτόπου διαπραγμάτευσης.


Η ΄΄συμβολοποίηση΄΄ της πλατείας Συντάγματος, έχει αφήσει αρκετό κόσμο να θεωρεί πως την ώρα που μαζεύονται οι έλληνες εξουσιαστές εντός της Βουλής, ξεκινάει μία επείγουσα αντιπαράθεση. Ένας σοβαρός ενδοιασμός μεταξύ όλου του βούρκου εντός της βουλής, δείχνει να ξεκινά πριν την οποιαδήποτε ψήφιση δίνοντας την εντύπωση στον κόσμο εκτός της, ότι ασκεί κάποια πίεση. Εμείς βλέπουμε ήδη όλο το συρφετό της βουλής να κρεπαλιάζει σε εξοχικά αποφασίζοντας γι’ αυτά που θεωρούνται πως περνάνε από τα χέρια του κάθε Βενιζέλου και συζητιούνται τελευταία στιγμή. Όχι. Εφοπλιστάδες, διευθυντές, αφεντικά του οργανωμένου εγκλήματος, δίνουν στους πολιτικούς έτοιμες διαταγές που αυτές απλά επικυρώνονται στη βουλή. Κυκλώματα λέγονται αυτά όπως επίσης κύκλωμα είναι και η επίμονη αρχηγία συγκεκριμένων προσώπων στο κομματικό χρονικό. Τα ονόματα Παπανδρέου, Καραμανλής κλπ ως αρχηγοί των κομμάτων τους, δεν πέρασαν ποτέ από την άχρηστη γενικότερα ψήφο του λαουτζίκου αλλά από την προώθηση τέτοιων μηχανισμών.


Για τη δαιμονική ΄΄συμβολοποίηση΄΄ της πλατείας Συντάγματος, θέτουμε εκείνη την ιδεοληπτική πλευρά ως ιδεολογική σπατάλη, όμως αν ανατρέξουμε στη δεκαετία του 60’, θυμόμαστε πως είχε γίνει εστία συγκρούσεων όπου 80.000 ανθρώπων συγκρούστηκε με το κράτος σαν ολοκληρωμένο εχθρό. Αψήφησαν το γραφειοκρατικό κατασταλτικό ρόλο της αριστεράς του Γλέζου και των Θεοδωράκηδων προχωρώντας σε μαζική αντιβία. Μπας και ήταν προβοκάτορες όλοι αυτοί? Χμ.. τέλος πάντων. Ο παραλληλισμός με τη δεκαετία του 60’ σίγουρα δε συγκρίνεται με σήμερα σε βαθμό παγκοσμιοποίησης και ποικιλομορφίας του καπιταλισμού. Όμως η διαχείριση της οργής του πλήθους είναι τρομακτικά παρόμοια: Ώσπου να μπει η χούντα στην εξουσία, Καραμανλής παρέδωσε καρέκλα σε Παπανδρέου κι έπειτα αυτός στο βασιλιά όπου σήμερα λέγεται εύκολα και Παπαδήμος. Σχετικά δηλαδή ουδέτερα και διακοσμητικά ‘’αποστασιοποιημένα’’ πρόσωπα, απαλύνουν τις πληγές που άνοιξαν τα διαχρονικά κομματικά αφεντικά. Όσο απογοητευμένος ήταν ο λαός για τη γνησιότητα του ‘’αντιδεξιού’’ Παπανδρέου ο οποίος υπέκυψε στις αμερικάνικες πιέσεις για παραίτηση μετά τον εμφύλιο άλλο τόσο είναι και τώρα με το ‘’σοσιαλιστικό’’ προφίλ του νέου. Παραλληλίζουμε επίσης την απόφαση του κράτους τότε να βάλει πλάι στο βασιλιά ακροδεξιούς-φασίστες, με την περίπτωση Παπαδήμου όπου πλάι του μοστράρει ο ΛΑΟΣ για καταστολή και εθνική ενότητα . Εδώ ακριβώς, δεν ξεχνάμε την οργάνωση του φασιστικού παρακράτους σα ζωτικής σημασίας μηχανισμό για Καραμανλή και Παπανδρέου μετά τον εμφύλιο σε σύγκριση με τα πρόσφατα πογκρόμ σε μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας και τους λακέδες-ρουφιάνους τους με πολιτικά για τα ΄΄ζωηρά΄΄ κομμάτια της κοινωνίας.


Τοποθέτησαν ουδέτερο αφεντικό στη θέση του αποκαλούμενου ‘’ΓΑΠ’’ ώστε να μην προκαλείται άλλη οργή με την προδοσία στο ‘’σοσιαλιστικό’’ παρελθόν της οικογένειάς του, κι έτσι είναι ειλικρινής η τραπεζική βία με ένα Παπαδήμο. Δηλαδή μόνο και μόνο μ’ αυτή την ωμή απόφαση ενώπιων λαού, δημιουργείται μια διαστροφική καταπράυνση, η οποία όμως δε φαίνεται και ανεξήγητα ως τέτοια. Δεν είναι τόσο μόνο το σοσιαλιστικό παρελθόν της οικογένειας Παπανδρέου που οξύνει τις σημερινές αντιφάσεις όσο η χρόνια πελατειακή εξάρτηση των ψηφοφόρων του Πασόκ με το κόμμα το οποίο έχει ραγίσει τα βολέματα πόρτα πόρτα για το δημόσιο, τις μεταθέσεις, τις παράνομες άδειες κάθε λογής κλπ. . Με τον ‘’γέρο της δημοκρατίας’’ προδόθηκε ο αγώνας. Με τον ‘’ΓΑΠ’’, η εργοδοσία.



Ουσιαστικά, παρατηρώντας τις αντιδράσεις μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, δε βλέπουμε διαφορά αντίληψης για τη μορφή του εχθρού. Στον ιδιωτικό τομέα επιζητούν ένα καθάριο αφεντικό να μην απολύει και να μην εξευτελίζει τους μισθούς. Στο δημόσιο έχουν μπροστά τους το κράτος, στο οποίο όμως αντικατοπτρίζεται πάλι ένας κακός εργοδότης ο οποίος δε σηκώνει πια το τηλέφωνο για τα χατίρια του παλιού του πελάτη.

Καθεστωτική αριστερά, μοχλός εκτόνωσης..


Γυρνώντας ξανά πίσω, θεωρούμε πως ενώ οι κομματικοί μηχανισμοί της αριστεράς ασχολούνταν με τα γραφεία τους και με την κατάδοση ‘’προβοκατόρων’’, κάποιες ομάδες οργανώνονταν για ένα άλλο αγώνα που απαντούσε με τα ίδια μέσα που χτυπούσε το κράτος μιας κι αυτές δε δέχονταν να μονοπωλείται η κάθε λογής βία από κανένα. Η βάση των ιδεών τους δεν περνούσε από τη μηχανή άλεσης κανενός επαναστατικού ευαγγελίου που προωθούσε τη δια μέσου εξουσίας ‘’πάλη’’. Ούτε υπήρξαν ‘’φίλοι’’ του ντόπιου κεφαλαίου έναντι του ξένου όπως παρόμοια θα έλεγε και ο Στέργιος Κατσαρός για το σημερινό συμφέρον της εθνικής οικονομίας. (Η εξουδετέρωση της επίσημης χούντας με το πολυτεχνείο δεν ήταν μια απότομη έκρηξη. Ομάδες ατόμων μακριά από καθεστωτικά ‘’κομμουνιστικά’’ γραφεία, υλοποίησαν ιδέες που κόχλαζαν στους δρόμους από τη δεκαετία του 60’.Ένας σημαντικός δρόμος χαράχτηκε από τότε για την ένοπλη δράση.)


Η δουλειά της αριστεράς το 2011, είναι να λαμβάνει ξανά τη νομοταγή εξέλιξη της χρηματοπιστωτικής μηχανής με νέους όρους, στερεώνοντας τους νόμους και τους φασίστες του συστήματος. Παραθέτουμε απόσπασμα από το anarchypress:


<<Ήταν ανάγκη να υπάρξουν αρχικά κάποιες, φαινομενικά αντιθετικές δυνάμεις όπου στα πλαίσια της νομιμότητας θα εξέφραζαν τη δυσφορία του κόσμου. Διότι, η στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου δεν υλοποιείται από την συνεργασία των κομμάτων που συγκυβερνούν, (Ν.Δ, ΠΑ.ΣΟ.Κ, ΛΑ.Ο.Σ) αλλά και από τα υπόλοιπα που διατηρούν τους θεσμούς και εκφράζονται μέσ’ απ’ αυτούς. Το ΚΚΕ μαζί με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ουσιαστικά αποτελούν αυτό που ονομάζεται αξιωματική αντιπολίτευση. Η διατήρηση της ομαλότητας είναι στήριξη των θεσμών της εξουσίας. Ο Φ. Κουβέλης πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ, αρχικώς εμφανίστηκε σαν αντίθετος προς την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», όπως την ονομάζουν και τασσόταν υπέρ της εκλογικής διαδικασίας. Μετά, άρχισε τις προτροπές («σχολιασμό» το λέμε στη γλώσσα του «πολυκέρατου» δηλ. της πολιτικής) προς τον Σαμαρά να μην υπογράψει και τώρα σε συνέντευξή του στην εφημερίδα τα ΝΕΑ δηλώνει ότι το κόμμα του δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Λουκά Παπαδήμο γιατί αυτή η κυβέρνηση «ήταν μια επιλογή στο πλαίσιο του συντηρητικού τόξου του πολιτικού συστήματος. Η συγκρότηση αυτού του τόξου απέκλεισε εκ των προτέρων τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και τούτο ανεξάρτητα από το τι θα έπρατταν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις». Αν, δηλαδή, δεν απέκλειε τις άλλες πολιτικές δυνάμεις πρώτος και καλύτερος θα έτρεχε ο «κος 1989». Παραμένει μάλιστα αμετανόητα σαφής: «έχω υπόψη μου βουλευτές και της Νέας Δημοκρατίας οι οποίοι, εάν εγκαταλείψουν βαρίδια και εξαρτήσεις, θα μπορούσαν να υπηρετήσουν μια χρήσιμη πολιτική για τον τόπο».


antiMATer

Παρέμβαση με συνθήματα στην πόλη..

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ (αφίσα)

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ..

Όταν στη Λατινική Αμερική ή στα γκέτο των γαλλικών μητροπόλεων ή στο Λονδίνο αρπάξουν την πέτρα μερικά χιλιάρικα ανθρώπων τότε μιλάμε εδώ για κοινωνική επανάσταση, αυτονόητη διαταραχή της κοινωνικής ειρήνης και για ταξική επίθεση. Μπαρουτοκαπνισμένος αριστερίζον βούρκος ανά την Ελλάδα θαυμάζει το εξεγερσιακό παρελθόν της Αργεντινής φωνάζοντας για ελικόπτερα στα οποία δε θα ξέρουμε ΄΄ποιος θα πρωτομπεί΄΄, υποβαθμίζοντας την πυγμή εκείνων που πάλεψαν θυσιάζοντας ολοκληρωτικά τη βολή τους και φλερτάροντας με μια πολύ πιο άγρια καταστολή στο όνομα της συλλογικής συνείδησης. Το παράδειγμα της Αργεντινής, για όσους αναμασάνε τη μουρμούρα των αφεντικών και των ΜΜΕ ότι με τη βία ποτέ δε βγήκε τίποτα.


Στην Αργεντινή γίνονταν μαζικά καταλήψεις και συγκρούσεις στους δρόμους καθημερινά από γέρους μέχρι παιδιά και νοικοκυραίους. Όταν λοιπόν οι απεργίες ελέγχονται από το κράτος και τα συνδικαλιστικά τσιράκια του, η μόνη λύση είναι η κατάληψη η οποία ελέγχεται μόνο από ανοιχτές συνελεύσεις εργατών.


Για να τελειώνουμε με το ΄΄ντου στη Βουλή’’: Όποιος θέλει να μπει στη Βουλή, δε θα μπει με παρακάλια ούτε με γιαούρτια και αυγά. Εκτός αν θέλουμε να θέτουμε τα συνθήματα σε σενάρια διαστροφικής φαντασίας όπου παλιμπαιδίζουμε με την πείνα μας.


Οι κινητοποιήσεις συνεχίζουν να κινούνται νομότυπα στον ελλαδικό χώρο από τον περισσότερο κόσμο σαν σεβασμός στην εξουσία, στο σύνταγμα, στην ηθική της ελίτ, δεν θέλουμε να συνεχίσουμε τις υποθέσεις. Η ηθική της ευπρεπούς κινητοποίησης έχει πιάσει μιας και όποιος παρεκκλίνει από τη δράση που προτείνει το κράτος (βλέπε προώθηση αγανακτισμένων), εντάσσεται αυτόματα σε ακραίες ομάδες . Τσιτάτοι παθητικοί αγωνιστές μέχρι και πιο γενικά, μικροαστοί που κλαίνε τα υπάρχοντά τους, θεωρούν στόχο τη διαδήλωση και όχι μέσο. Διαδήλωση όμως, είναι μόνο η γνωστοποίηση της άρνησης..


Επανειλημμένες μαζικές πορείες δείχνουν μέχρι στιγμής πως δεν υπάρχει αντοχή στο βιασμό της εξουσίας. Όμως πρακτικά τι θα μπορούσε να πετύχει τόσος κόσμος συσπειρωμένος στο δρόμο? Ελεημοσύνη για ένα ανυστερόβουλο αφεντικό στην εξουσία? Ένα πιο προσεκτικό και λαϊκό λάτρη της δραχμής? Έναν αγωνιστή οικονομολόγο? Έναν αναζωπυρωτή της μεσαίας τάξης? Μπα. Εμείς δε θέλουμε.. Η κοινωνική επαγρύπνηση ευτυχώς από μια πλευρά έρχεται με τη συνεχή όξυνση της εκμετάλλευσης από τα αφεντικά (η οποία φαίνεται πως προχωράει καλά). Στην Ελλάδα αυτή η παρούσα επιβολή θα πρέπει να συνεχιστεί για πολύ ακόμα ώστε να μιλήσουμε για κοινωνικές αλλαγές και όχι για πολιτικές. Οι εποχές της αθλιότητας θέτουν τη ρεαλιστική συνειδητοποίηση του ρόλου ΟΛΩΝ απέναντι στ’ αφεντικά. Το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έβαλε υπηκόους σε γραφεία αυτό τους έδωσε την ψευδαίσθηση πως δεν είναι εργάτες κάτι που επηρεάζει και τον τρόπο αντίστασής τους. Καιρός να το αντιληφθούν.


Λίγα λόγια για το ΠΑΜΕ και μετά παραθέτουμε το κείμενο της συσπείρωσης αναρχικών για τα γεγονότα:


Την 20η Οκτώβρη το ΠΑΜΕ πολύ απλά ήθελε να είναι παρόν και σύσσωμο μπροστά στο ΄΄λαό’’ όταν τα αφεντικά του θα καταψήφιζαν τα μέτρα. Απολιθωμένα μανιφέστα για την πλουτοκρατία διαβάζονταν συνεχώς από μεγάφωνα τοποθετημένα σε όλη την πλατεία με τέτοια ένταση που κανένα σύνθημα κανενός δε μπορούσε να ακουστεί. Καμιά περικύκλωση της Βουλής δε γινόταν για πολύ ώρα επομένως κανένα σχέδιό τους δεν καταστράφηκε.


Μία συγκυβέρνηση είναι πάντα στα σκαριά του ΚΚΕ όμως για να το πετύχει αυτή τη φορά έπρεπε να πουλήσει ως αντάλλαγμα στην εξουσία, την ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ της Βουλής. Γι’ αυτό λοιπόν και ήρθαν εξοπλισμένοι με κράνη και παλούκια. (Οι μπάτσοι ασφαλώς δεν ασχολήθηκαν με την αλλοίωση χαρακτηριστικών των παμιτών λόγω του κράνους).


Μια πλατεία χιλιάδων ανθρώπων πριν το καλοκαίρι εναντιωνόταν ομόφωνα σε κάθε τι που μύριζε ιδεολογία, κόμματα, παρατάξεις, συνδικαλισμό . Το έκανε φασιστικά, παραδειγματικά και χωρίς διακρίσεις. Είμαστε κάθετοι σ΄ αυτό τον ιδεολογικό φασισμό που επετεύχθη σε μεγάλο βαθμό με την μορφή καθεστώτος ιδιοκτησίας πλατειών, όμως το αντισταθμίζουμε με την άκρως αντίθετη εικόνα της πλατείας συντάγματος η οποία μέσα σε λίγους μήνες, σε μια μέρα, έγινε άκρως κομματική, βαμμένη με τη ζητιανιά της ‘’εργατικής εξουσίας’’. Η διαφωνία δηλαδή για την επιμονή των παμιτών να καπελώσουν την πλατεία, ήρθε από πολύ κόσμο και πέραν του αντιεξουσιαστικού μπλοκ μιας και το παρελθόν επιβολής του ακομμάτιστου και του άχρωμου είχε ζυμωθεί από χιλιάδες ανθρώπων-αγανακτισμένων-υπηκόων κλπ κλπ. Η ευκαιρία για στοχοποίηση του α/α χώρου σερβιρίστηκε στα αφεντικά και τους τηλεοπτικούς λακέδες τους αφού το μονοπώλιο της σύγκρουσης με τους φασίστες του ΠΑΜΕ έπεσε στο συγκεκριμένο χώρο που έτσι κι αλλιώς μ’ αυτόν τον τρόπο θα αντιστεκόταν . Η άρνηση λοιπόν της προκλητικής παρουσίας του ΠΑΜΕ δεν μετρήθηκε μόνο με τη μαζικότητα εκείνων που τους αντιστάθηκαν έμπρακτα σώμα με σώμα.



Είδαμε και τα συστημικά φυντάνια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έσπευσαν να κάνουν δηλώσεις για προβοκάτορες μετά το τέλος της απεργιακής όμως δε θα ξεχάσει κανείς τη ρουφιάνικη στάση τους να δεχθούν την προστασία των ΜΑΤ πλάι στους παρακρατικούς του ΠΑΜΕ στην πάνω πλευρά της πλατείας.

antiMATer






Στου κρεμασμένου το τσαρδί δεν μιλάνε για σκοινί


Μπορεί κάποιος να αισθανθεί ικανοποίηση όταν επιβεβαιώνεται στις προβλέψεις του, αρκεί αυτή η επιβεβαίωση να οδηγεί σε κάτι το καλό, σε κάτι το θετικό για την απελευθερωτική προοπτική. Δεν μπορεί να νοιώσει, όμως, ικανοποίηση όταν επιβεβαιώνονται οι προβλέψεις του για κάτι το κακό, για κάτι το αρνητικό προς την απελευθερωτική προοπτική.

Δυστυχώς, τα όσα γράφονταν στην προκήρυξη της 18ης Οκτωβρίου σχετικά με το ρόλο του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν πλήρως. Το ΚΚΕ έπαιξε το ρόλο τη μαξιλάρας που θα προστάτευε το κοινοβούλιο, μετά το φυλλορρόημα των «αγανακτισμένων». (βλέπε σχετικά)

Είχαμε πει αυτό που όλοι αναγνωρίζουν σαν αλήθεια. Ότι δηλαδή η μόνη δυνατότητα για να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο θα ήταν η κατάληψη της βουλής από τους διαδηλωτές κατά την διάρκεια αυτής της 48ωρης κινητοποίησης, κάτι δηλαδή που βρισκόταν στα σκαριά κατά την ψήφιση του «μνημονίου» και το οποίο ανέκοψε η δολοφονία των τεσσάρων ανθρώπων στην Μαρφίν το Μάιο του 2010.

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως αυτός ήταν αυτή τη στιγμή ο μοναδικός τρόπος για την αποτροπή της ψήφισης. Είχαμε μάλιστα περιγράψει με απλό τρόπο κάποιες υλοποιήσιμες δυνατότητες για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου ενδεχόμενου. Κι αποδείχτηκε για άλλη μια φορά πως τα κοινοβουλευτικά καθάρματα ψήφισαν και πάλι μονοκούκι, παρά την κοινωνική κατακραυγή. Που σημαίνει πως δεν παίρνουν από λόγια και πως μόνο μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να έχει άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα, αλλά και μακροπρόθεσμα.



Στο χαρακτηρισμό μας για τους κοινοβουλευτικούς εντάσσονται και όσα κόμματα καταψήφισαν το νομοσχέδιο γιατί, πολύ απλά, με τη συμμετοχή τους στη διαδικασία, διαπραγματεύτηκαν τους όρους με τους οποίους θα συνεχιστεί η λεηλασία των ανθρώπων που βρίσκονται στον ελλαδικό χώρο. Το λέμε αυτό επειδή γνωρίζουν, και γνωρίζουμε πως, αν πραγματικά ήθελαν να μην προχωρήσουν τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα και τα πολυνομοσχέδια υπήρχαν τρόποι. Και αυτό αφορά όλο το συρφετό στον οποίο συγκαταλέγονται και τα κοινοβουλευτικά αποκόμματα του ΚΚΕ και της αριστεράς. Δεν θα αναφέρουμε τέτοιους τρόπους γιατί δεν είναι δική μας υπόθεση.

Σ’ όλο το διήμερο της 48ωρης απεργίας ο ρόλος του ΚΚΕ ήταν σαφής και αποτελεί την ….προέκταση της ιστορικής του πορείας.

Οι κρανοροπαλοφόροι της περιφρούρησης του ΚΚΕ στην κινητοποίηση της 19ης Οκτωβρίου (βλέπε σχετικά) έκαναν το τεστ για την επόμενη μέρα. Παρά τις αποδοκιμασίες των διαδηλωτών κατά την τετράωρη τους παραμονή-περιφρούρησης της Βουλής, τήρησαν τη στάση που έχουν τα ΜΑΤ όταν ακολουθούν κατά γράμμα τις διαταγές που τους δόθηκαν: «Στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα», όπως θα έλεγε και ο «θρυλικός» Πολύδωρας.

Όμως οι διαταγές για την 20η Οκτωβρίου ήταν διαφορετικές. Περιλάμβαναν κατάληψη όλου του χώρου μπροστά από τη βουλή, την Λεωφόρο Αμαλίας, την αρχή της Βασ. Σοφίας και την αρχή της Πανεπιστημίου μέχρι και την Βουκουρεστίου. Αποκλείστηκαν και εμποδίστηκαν, έτσι, τα μπλοκ των διαδηλωτών να προσεγγίσουν τον χώρο της Βουλής. Όχι για τέσσερις ώρες αλλά οριστικά και μέχρι το τέλος της ψηφοφορίας. Εδώ ο στόχος ήταν ξεκάθαρος. Ενώ οι «αγανακτισμένοι» στον προηγούμενο «αποκλεισμό» τους στόχευαν στην παρεμπόδιση των βουλευτών, αντίθετα το ΚΚΕ πλειοδότησε! Οι βουλευτές αφέθηκαν ελεύθεροι να μπαινοβγαίνουν στο γνωστό χώρο, που έχει χαρακτηριστεί και ως μπουρδέλο, οι αλυσίδες του ΚΚΕ είχαν μέτωπο προς τους διαδηλωτές κι όχι μόνο αυτό: οι περιφρουρητές του κοινοβουλίου ζητούσαν ταυτότητες σε όποιον ήθελε να μετακινηθεί στις γραμμές τους, ήταν ιδιαίτερα προκλητικοί ψάχνοντας ακόμη και τσάντες και δεν σήκωναν και πολλές κουβέντες από όσους έδειχναν τη δυσαρέσκειά τους στον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, που ήθελαν να προσεγγίσουν το Σύνταγμα.

Πως λοιπόν να μην εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για το «Κώμα του λαού» ο Άδωνις Γεωργιάδης δηλώνοντας πως «τον εντυπωσίασε το ΚΚΕ που υπερασπίστηκε το κοινοβούλιο»!

Την ίδια στιγμή οι δυνάμεις των ΜΑΤ αραχτές, στο πίσω μέρος της Βουλής, έπιναν το καφεδάκι τους περιμένοντας να έρθει η ώρα της δικής τους βάρδιας, ενώ άλλες αποδεσμευμένες δυνάμεις είχαν απλώσει τα δίχτυα τους στην ευρύτερη περιοχή.

Μια τέτοια στάση εκ μέρους του ΚΚΕ και των Υπηκόων του, του ΠΑΜΕ, ήταν αναμενόμενο να διεγείρει αντιδράσεις εκ μέρους διαδηλωτών. Το αποτέλεσμα ήταν τα λόγια να αντικατασταθούν με έργα και οι συγκρούσεις να πάρουν διαστάσεις.

Συγκεκριμένα, μετά τις 14:30 το μπλοκ του ΚΚΕ και των Υπηκόων του δέχεται επίθεση από ομάδες νεαρών διαδηλωτών.

Ακολουθεί επιδρομή των κρανοροπαλοφόρων του ΚΚΕ και γίνονται συμπλοκές σε όλο το μήκος της οδού Βασιλέως Γεωργίου, που βρίσκεται μπροστά από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Οι διαδηλωτές υποχωρούν και στη συνέχεια ανασυγκροτούνται και απωθούν τους κρανοροπαλοφόρους του ΚΚΕ, οι οποίοι σχηματίζουν λοξή αλυσίδα επί της λεωφόρου Αμαλίας προκειμένου να προστατέψουν την μικροφωνική τους εγκατάσταση και το χώρο του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη. Η άλλη αλυσίδα του ΚΚΕ σχηματίζεται στην αρχή της Πανεπιστημίου. Ο χώρος μπροστά από τη μεγάλη Βρετανία έχει καταληφθεί από διαδηλωτές σε όλο το μήκος μέχρι και τη Σταδίου, παρά την ρίψη δακρυγόνων από τα ΜΑΤ, που προσπάθησαν να τους ανακόψουν. Αυτά ισχύουν μέχρι τις 15:14 όπου εκδηλώνεται συνδυασμένη επίθεση από τους κρανοροπαλοφόρους του ΚΚΕ στην συμβολή των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Σταδίου –έχοντας κινηθεί από την Πανεπιστημίου μέσω της οδού Βουκουρεστίου–, όπου χτυπούν αδιακρίτως τους διαδηλωτές ενώ κάνουν και χρήση κροτίδων (προφανώς δανεισμένες από τους φίλους τους των ΜΑΤ). Αμέσως μετά, τα ΜΑΤ πραγματοποιούν συνδυασμένη επίθεση κάνοντας χρήση δακρυγόνων και διαλύοντας τον κόσμο από κοινού με τους κρανοροπαλοφόρους του ΚΚΕ. Όποιος πέφτει στα χέρια των ΚΝΑΤ λυντσάρεται και παραδίνεται στους μπάτσους. Οι κρανοροπαλοφόροι επανέρχονται στις θέσεις τους, ενώ τα ΜΑΤ καταδιώκουν τους διαδηλωτές στη Σταδίου, κάνοντας ταυτόχρονα χρήση δακρυγόνων, μέχρι το ύψος της Κλαυθμώνος.

Είναι κάτι το πρωτοφανές αυτό που συνέβη εκ μέρους του ΚΚΕ; Όχι βέβαια. Τόσο η περιφρούρηση «ευαίσθητων» χώρων, όσο και η συνεργασία του με τους μπάτσους είναι μακρόχρονη και αδιατάρακτη.

Από το 1979 με τις «ταξιαρχίες Μαλάμη» όπου σε άψογη συνεργασία με τα ΜΑΤ τσάκισαν το μπλοκ των Αναρχοαυτόνομων κατά την πορεία του Πολυτεχνείου, το 1995 που μαζί με τη νεολαία του Πασοκ προσπάθησαν να κτυπήσουν τους αναρχικούς μέσα στο Πολυτεχνείο και εκδιώχθηκαν κακήν κακώς, το 1998 που περικύκλωσαν και ξυλοκόπησαν μπλοκ διαδηλωτών από 137 άτομα κατά την πορεία του Πολυτεχνείου και πάλι και στη συνέχεια τους παρέδωσαν στα ΜΑΤ, στις μαθητικές πορείες του 1999 όπου σε αγαστή και πάλι συνεργασία με τα ΜΑΤ ξυλοκοπούσαν μαθητές και αναρχικούς διαδηλωτές και πάλι με τις πλάτες των ΜΑΤ, για να θυμηθούμε μερικά «περιστατικά».

Και μια και μιλά το ΚΚΕ για οργανωμένο σχέδιο. Πράγματι υπήρξε σχέδιο. Μόνο που το είχε επεξεργαστεί στις σκοτεινές στοές των κομματικών του γραφείων. Επειδή δεν είναι τυχαίο πως παρόμοια προκλητική ή επιθετική στάση εφάρμοσε το ΚΚΕ στα Γιάννενα και το Ρέθυμνο.

Δεν έχουμε σκοπό να υπερασπιστούμε ή να καταδικάσουμε πρακτικές. Οι ευθύνες αφορούν αυτούς που τις επιμερίζονται ή τις αναλαμβάνουν στο βαθμό που το επιθυμούν.

Υπερασπιζόμαστε την αναρχία και τις αναρχικές απόψεις και πρακτικές και δεν θα τις αφήσουμε βορά στις κάθε είδους κρατικοδίαιτες κομματικές συντεχνίες που προσπαθούν να συνδέσουν το φασισμό με τους αναρχικούς.

Και επειδή στο σπίτι του κρεμασμένου ποτέ δεν μιλούν για σκοινί, το ΚΚΕ ξέρει πολύ καλά από φασισμό, αφού αποτελεί μια πολύ καλά οργανωμένη συντεχνία, είναι μια βάρβαρη συνομωσία μιας κλίκας εξουσιαστών απέναντι στα υπόλοιπα μέλη του που τα οδηγεί σαν πρόβατα στη σφαγή. Μια κλίκα που ενώ κάνει τις πιο αποτρόπαιες πράξεις, στη συνέχεια προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν θύμα και να εκμεταλλευτεί το θάνατο ανθρώπων, όπως στην περίπτωση του άτυχου ανθρώπου που πέθανε από παθολογικές αιτίες κι όχι από τις πέτρες διαδηλωτών, όπως θα ήθελαν. Είναι λυπηρό που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν και ακολουθούν κόμματα και εξουσιαστικές ιδεολογίες γενικά, αλλά και το ΚΚΕ ιδιαίτερα.

Είναι φανερό πως με την ανάληψη της περιφρούρησης του κοινοβουλίου το ΚΚΕ ήξερε πολύ καλά πως θα γινόταν στόχος από ομάδες διαδηλωτών. Και το επεδίωξε. Αποσκοπώντας μ’ αυτό τον τρόπο πολλαπλό όφελος. Αφ’ ενός να αποκομίσει τα ωφελήματα που θα του παρασχεθούν βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα από το κράτος για τις υπηρεσίες του (όπως η συγκυβέρνηση του 1989 ή κάποιες βουλευτικές έδρες όπως αυτές μετά το τσάκισμα των αγροτικών κινητοποιήσεων με την «επιχείρηση Βουλκανιζατέρ») και αφ’ ετέρου να εμφανίσει αγωνιστικό και επαναστατικό προσωπείο για τους αφελείς. Παράλληλα, να το παίξει κατατρεγμένο επειδή, τάχα, υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα και πλήττεται από τους κάποιους «παρακρατικούς», προβοκάτορες και «αναρχοφασίστες» (κατά το «αριστεροχουντικοί» του Καραμανλή του Πρεσβύτερου), να έρθει στην επικαιρότητα και να συσπειρώσει γύρω από κάποιο εχθρό (τους «κουκουλοφόρους», για παράδειγμα) όσους ήδη μέσα στην απογοήτευση που τους κατατρέχει αρχίζουν να σκέφτονται την απομάκρυνσή τους από το στέγαστρο του ΠΑΜΕ. Κουτοπόνηρη Κούτβικη τακτική των απόγονων ενός ελεεινού χαρακτήρα, όπως ο Ζαχαριάδης, τον οποίο «αποκατέστησαν» για να περιμαζέψουν τα υπολείμματα του σταλινισμού (δύσκολοι καιροί για το μαντρί!).

Όσο για το ποιοι συνεργάζονται με το κράτος και το στηρίζουν δεν χωρά καμία αμφιβολία. Το ΚΚΕ και όχι οι αναρχικοί έχουν μέλη τους στα σώματα ασφαλείας, το στρατό, τα ΜΑΤ, τους δικαστές και τους εισαγγελείς.

Το ΚΚΕ σαν γνήσιος συνεχιστής των πλέον αποτρόπαιων στιγμών της ιστορίας, καυχιέται για τον Στάλιν που υπέγραφε συμφωνίες με τον Χίτλερ. Ο γραμματέας του ΚΚΕ Ζαχαριάδης ήταν που καλούσε το λαό να πολεμήσει στο πλευρό του Μεταξά κι όχι οι αναρχικοί, ο Γραμματέας του ΚΚΕ που πρόσφατα αποκαταστάθηκε ήταν που γύρισε καμαρωτός από το Νταχάου, όπου άλλοι είχαν αφήσει τα κόκκαλά τους. Το ΚΚΕ είναι ο κεφαλαιούχος που τάχα πολεμά το κεφάλαιο κι όχι οι αναρχικοί.

Συνεπώς, τόσο οργανωτικά όσο και ιδεολογικοπολιτικά ο τίτλος του φασίστα σαν πρώτο ή σαν δεύτερο συνθετικό ανήκει σ’ αυτούς που επάξια τον κατέκτησαν και τον συντηρούν: Στους ιθύνοντες του ΚΚΕ και σ’ όσους για λόγους ποταπών συμφερόντων το αποδέχονται και το ακολουθούν.



Αθήνα 20 Οκτωβρίου 2011

Συσπείρωση Αναρχικών

ΣΤΕΓΓΟΣ

Για το Στέγγο έχουμε μιλήσει ξανά στο παρελθόν.
Είχαμε αναφέρει κάποιες παράνομες ενέργειες που άλλη μια φόρα κατάφερε να προσπεράσει.Ο Στέγγος μπορεί πολύ απλά να διαχειρίζεται οποιαδήποτε γραφειοκρατία που μπορεί να εμποδίζει την αξιοποίηση γης για προσωπικές μπίζνες.

Αυτός, μαζί με τον Καρχιμάκη και τους λακέδες του μαζεύονται τα καλοκαίρια στη βίλα του στον ξερόκαμπο η οποία είχαμε εξηγήσει πως χτίστηκε εντός περιοχής προστατευόμενης από την αρχαιολογία. Μια μυημένη γροθιά το Πασoκ και οι επιχειρηματίες, δουλεύουνε μαζί για οποιαδήποτε κολλήματα που ίσως παρουσιάσει η πουλημένη τελικά αρχαιολογική υπηρεσία.Αυτό λέγεται ιδιωτικοποίηση της κρατικής εξουσίας.

Δε ζηλεύουμε που μεταφέρεται με ελικόπτερο ο Στέγγος με το υπόλοιπο εξουσιαστικό σκυλολόι στη νότια Κρήτη, ούτε θα προτιμούσαμε να γίνει ιδιόκτητη εκείνη η γη από κάποιον μικρότερης κεφαλαιακής συσσώρευσης κρητικό, ούτε από κάποιο φτωχό μικροαστό.Απλά φτύνουμε κατάμουτρα την αρχαιολογία που μένει στην εσωστρεφή έρευνα με μια πλήρη αχρηστία ως κοινωνική οντότητα. Αν το κράτος έσπαγε ποτέ αυτό το καθεστώς της αρχαιολογικής ζώνης, όφειλε να παραχωρήσει τη γη για κοινωνική αξιοποίηση κι όχι για νταβατζιλίκια με επενδυτικές καταλήψεις. Όμως το κράτος δεν είχε ποτέ τέτοιο παρελθόν αφού η γη που του ανήκει είναι κλεμμένη σύμφωνα με τα σύνδρομα ιδιοκτησίας που το ίδιο προτάσσει. Επομένως οποιαδήποτε κατάληψη γης από εργάτες θα ήταν τουλάχιστον αυτονόητη.

Μια πιθανή κατάληψη εκείνου του χώρου από οποιονδήποτε άλλο περαν της εξουσίας, θα είχε οδηγήσει σε βίαιη καταστολή από πλευράς της.

antiMATer









Παραθέτουμε νέες εξελίξεις για το Πόρτο Καρράς



''Ξανά τσιμέντο στο δάσος

Η Τίνα Μπιρμπίλη άφησε το αποτύπωμά της, λίγο πριν εγκαταλείψει το υπουργείο Περιβάλλοντος

Ο ιδιοκτήτης, της εταιρίας που εκμεταλλεύεται το συγκρότημα των ξενοδοχείων Πόρτο Καρράς, ο διάσημος από την εποχή της (ν)τροπολογίας Πάχτα Κ. Στέγγος, που ουδέποτε παραιτήθηκε από το στόχο να οικοδομήσει παράνομα 585 βίλες σε δάσος 17.630 στρεμμάτων, ξαναχτύπησε. Και αυτή τη φορά, προκειμένου να πετύχει το στόχο του, ποντάρει σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα, ποντάρει στον γενικό γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης Θ. Σιώκο, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, φυσικά, και σε μια προκλητική απόφαση που η Τίνα Μπιρμπίλη υπέγραψε μια βδομάδα πριν την απομάκρυνσή της από το ΥΠΕΚΑ (προφανώς είχε ενημέρωση από το φίλο της τον Γιώργο και έκλεισε τις εκκρεμότητες).

Ας δούμε πρώτα ένα σύντομο ιστορικό της αμαρτωλής αυτής ιστορίας που είχε πρωταγωνιστές τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, στελέχη της ΝΔ και τον Κ. Στέγγο, για λογαριασμό του οποίου ενεργούσαν.

Το 1968, η στρατιωτικοφασιστική δικτατορία του Παπαδόπουλου υπέγραψε μια αποικιοκρατικού τύπου σύμβαση με τον Καρρά, με την οποία ανάμεσα στ’ άλλα αποχαρακτήριζε ένα δάσος 17.630 στρεμμάτων και του έδινε τη δυνατότητα να το τσιμεντοποιήσει με συγκεκριμένες τουριστικές εγκαταστάσεις. Αυτός ο αποχαρακτηρισμός του δάσους, όμως, έπαψε να ισχύει από τις 24 Οκτώβρη του 1987 και πλέον δεν μπορούσε να γίνει καμιά επέμβαση. Αυτή την πραγματικότητα δεν την αποδέχτηκε ποτέ ο Κ. Στέγγος. Εβαλε λυτούς και δεμένους να εξυπηρετήσουν το στόχο του, που δεν ήταν άλλος από την επέκταση των ήδη κατασκευασθέντων τουριστικών εγκαταστάσεων και την κατασκευή 585 καινούργιων βιλών.

Το Φλεβάρη του 2003, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Β. Γιωτάκης Γενικός Διευθυντής Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος (ΓΔΑΠΔΦΠ) και από τους βασικούς συντάκτες του δασοκτόνου νόμου 3208/203, υπέβαλε ερώτημα στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους,αν ισχύει ακόμη ο αποχαρακτηρισμός του δάσους των 17.630 στρεμμάτων. Το Δ’ τμήμα του ΝΣΚ γνωμοδότησε (164/30.4.2003), ότι δεν ισχύει πια ο αποχαρακτηρισμός του δάσους, που έγινε εοπί χούντας, και γι’ αυτό όποιος αμφισβητεί το χαρακτήρα αυτού του δάσους είναι υποχρεωμένος να υποβάλει αίτηση στο δασαρχείο Πολυγύρου για να κάνει πράξη χαρακτηρισμού. Ο Β. Γιωτάκης γνώριζε, φυσικά, ότι δεν ισχύει πια ο αποχαρακτηρισμός του δάσους, όμως προσδοκούσε να βρει Νομικούς Συμβούλους που θα γνωμοδοτούσαν καθ’ υπαγόρευση.

Στη συνέχεια και συγκεκριμένα το Γενάρη του 2004, υποβλήθηκε από εννιά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ η γνωστή (ν)τροπολογία Πάχτα, με την οποία επανενεργοποιούνταν η διάταξη της αποικιοκρατικής σύμβασης με την οποία είχε αποχαρακτηρισθεί το δάσος των 17.630 στρεμμάτων. Μετά τη δημόσια κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να καταργήσει τη (ν)τροπολογία. Πέρασε μια τετραετία (2004-2007), στη διάρκεια της οποίας ο Κ. Στέγγος δεν έκανε παρεμβάσεις σε υπηρεσίες για να δεχτούν ν’ αποχαρακτηρίσουν το δάσος, προκειμένου να ξεχαστεί το σκάνδαλο. Επανήλθε το 2008 και με συνεχείς πιέσεις στο Δασαρχείο Πολυγύρου, στη Διεύθυνση Δασών Ν. Χαλκιδικής και στη Διεύθυνση Δασών Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, επέμενε ν’ αποχαρακτηρίσουν την έκταση. Και αυτή η απόπειρα απέτυχε, γιατί παρεμβήκαμε και εμείς και βάλαμε τους υπηρεσιακούς παράγοντες αυτών των υπηρεσιών –ιδιαίτερα των δύο πρώτων– μπροστά στις ευθύνες τους.

Τον Αύγουστο του 2010, μπήκαν στο παιχνίδι του αποχαρακτηρισμού ο Σύλλογος Μηχανικών και ο Νομάρχης Χαλκιδικής Α. Ζωγράφος. Με τις ενέργειές τους επεδίωξαν να πετύχουν το στόχο του Κ. Στέγγου. Στις 5.8.2010, ο Σύλλογος Μηχανικών πήρε την απόφαση (φετφά) ότι δεν χρειάζονται πράξεις χαρακτηρισμού για να εκδοθούν οικοδομικές άδειες σε οικόπεδα που βρίσκονται σε εκτός σχεδίου πόλης περιοχές και κάλεσε το νομάρχη να βγάλει κι αυτός ένα φετφά και να τον στείλει στις πολεοδομικές υπηρεσίες. Μετά από δύο βδομάδες, ο τότε νομάρχης Χαλκιδικής και νυν δήμαρχος Πολυγύρου Α. Ζωγράφος έβγαλε τον φετφά του, υιοθετώντας τη θέση του Συλλόγου Μηχανικών Χαλκιδικής, και τον έστειλε στα πολεοδομικά γραφεία και σ’ όλους τους αρμόδιους φορείς του νομού. Στις 6 Σεπτέμβρη του 2010, εκδόθηκε η υπ’ αριθμ. 199/2010 άδεια, «χωρίς να λάβει γνώση» ο προϊστάμενος του Τμήματος Πολεοδομικών Εφαρμογών της Πολεοδομίας Πολυγύρου Μ. Τοτικίδης, όπως μας δήλωσε ο ίδιος. Εμείς τότε είχαμε εκφράσει τις επιφυλάξεις μας στον Μ. Τοτικίδη για τον ισχυρισμό του ότι δεν είχε ενημερωθεί από τον υπογράφοντα μηχανικό ότι ο φάκελος για την άδεια 199/2010 ήταν ένας φάκελος-κουρελού, βάσει του οποίου δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να εκδοθεί η συγκεκριμένη οικοδομική άδεια για τις 585 βίλες.
Η ιστορία αυτή προκάλεσε το Νοέμβρη του 2010 μπαράζ σημαντικών δημοσιευμάτων μέσα από διάφορα μπλογκ και σάιτ και από τις στήλες της εφημερίδας μας. Η συμβολή μας –χωρίς να θέλουμε «να βλογήσουμε τα γένια μας»– στην εξέλιξη αυτή των δημοσιευμάτων ήταν καταλυτική. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εκδοθεί από τον προϊστάμενο του πολεοδομικού γραφείου Μ. Τοτικίδη η απόφαση 1294/οικ./4-5-2011, με την οποία ανακαλούνταν η οικοδομική άδεια 199/6.9.2010. Επειδή η απόφαση αυτή, έστω και εκ των υστέρων, ήρθε ν’ αποκαταστήσει την νομιμότητα και να φράξει το δρόμο στις αυθαιρεσίες και προκλήσεις του Κ. Στέγγου, κρίνουμε σκόπιμο να δημοσιεύσουμε αυτούσιο το διατακτικό της:

«ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
Ανακαλούμε την υπ’ αρ.199/2010 οικοδομική άδεια ανέγερσης "οικίσκων πολυτελείας κατοικιών με πισίνα και υπόγειο" στην περιοχή "Πόρτο Καρράς" Σιθωνίας της "Πόρτο Καρράς" ΑΕ, διότι αυτή εκδόθηκε κατά παράβαση ουσιώδους τύπου της διαδικασίας έκδοσης χωρίς προηγούμενη χορήγηση εγκρίσεων των αρμοδίων αρχαιολογικών και δασικών υπηρεσιών και χωρίς έλεγχο και έγκριση της αρχιτεκτονικής μελέτης από την αρμόδια Επιτροπή Πολεοδομικού και Αρχιτεκτονικού Ελέγχου, παραβιάζοντας τις ισχύουσες πολεοδομικές διατάξεις και ειδικότερα αυτές των αρθ. 3 και 5 του από 8-7-93 Π.Δ/τος (ΦΕΚ 795 Δ/93) και του άρθ.3 ΓΟΚ, αυτές περί προστασίας δασών και δασικών εκτάσεων του Ν.998/79 και αυτές περί προστασίας αρχαιοτήτων του Ν.3028/2002 όπως ειδικά και αναλυτικά αναπτύχθηκε στο σκεπτικό της παρούσας».

Η απόφαση αυτή κοινοποιήθηκε στην εταιρία του Κ. Στέγγου στις 4 Μάη του 2011 με το ταχυδρομείο, αλλά η εταιρία αντέδρασε για πρώτη φορά κατά της απόφασης στις 23 Ιούνη, με την υποβολή αίτηση θεραπείας στο Δήμο Πολυγύρου. Την δε επόμενη ημέρα, δηλαδή στις 24 Ιούνη του 2011, έκανε προσφυγή κατά της απόφασης στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης.

Σε πρώτο επίπεδο μας προξένησε μεγάλη εντύπωση η τόσο καθυστερημένη αντίδραση της εταιρίας, τη στιγμή που είχε, σύμφωνα με το άρθρο 227 του νόμου 3852/2010, 15 ημέρες περιθώριο για να κάνει παρέμβαση κατά της απόφασης. Μας προξένησε μεγάλη εντύπωση, γιατί δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τους λόγους για τους οποίους οι καθ’ όλα έμπειροι νομικοί σύμβουλοι της εταιρίας ρισκάριζαν στις προθεσμίες. Στη συνέχεια λύθηκε η απορία μας, όταν σε επικοινωνία που είχαμε με έναν από τους νομικούς συμβούλους της εταιρίας μας έσειε τη Γνωμοδότηση 5/2011 του ΝΣΚ, την οποία έκανε αποδεκτή στις 10.6.2011 η τότε υπουργός Τ. Μπιρμπίλη, με την οποία δίνεται πλέον η δυνατότητα καταστροφής του 10% ενός ιδιωτικού δάσους με «εγκαταστάσεις έργων ειδικής τουριστικής υποδομής».

Γίνεται φανερό, ότι η εταιρία του Κ. Στέγγου γνώριζε γι’ αυτή την καταστροφική για το δάσος Γνωμοδότηση του ΝΣΚ και περίμενε να την υπογράψει η Τ. Μπιρμπίλη για να γίνει δημόσιο έγγραφο και να έχει ισχύ.

Η τόσο διαφημισμένη ως προοστάτιδα του περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη, όταν την Παρασκευή 10 Ιούνη του 2011 υπέγραφε τη Γνωμοδότηση (που την είχε στο συρτάρι της από τις 2 Μάρτη του 2011), γνώριζε ότι τις επόμενες ημέρες θα ανασχηματιστεί και θα βρεθεί εκτός κυβέρνησης. Στο πάρα πέντε της αποχώρησής της έσπευσε να βοηθήσει την εταιρία του Κ. Στέγγου, που δεν μπορούσε πλέον, μετά την απόφαση 125/4.5.2011 της Πολεοδομίας, να κατασκευάσει τις 585 βίλες. Βοηθά δίνοντας τη δυνατότητα να καταστρέψει το 10% του δάσους, με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα συνεργήσουν και οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες των δασικών υπηρεσιών αποφεύγοντας να κάνουν τις πρέπουσες ενέργειες. Ποιες είναι αυτές οι ενέργειες; Προς το παρών δεν θα τις εκθέσουμε, επιφυλασσόμενοι για επόμενο δημοσίευμά μας. Εχουμε τους λόγους μας γι’ αυτό.

Γύρω από τη γνωμοδότηση του ΝΣΚ υπάρχει μια σειρά γεγονότων που ακόμη και χρονολογικά συμπίπτουν μ’ αυτά που διαδραματίστηκαν μετά την παρέμβαση του Συλλόγου Μηχανικών Χαλκιδικής. Παρενθετικά αναφέρουμε, ότι οι παρεμβάσεις για την καταστροφή των ιδιωτικών δασών έρχονται από παλιά, αλλά συναντούσαν τη δικαιολογημένη και καθ΄όλα νόμιμη αντίσταση των αρμόδιων υπηρεσιακών παραγόντων που υπερασπίζονται το δάσος και το περιβάλλον. Οι υπηρεσιακοί παράγοντες αρνούνταν να νομιμοποιήσουν τις καταστροφικές παρεμβάσεις στα «ιδιωτικά δάση».

Στις 5 Αυγούστου του 2010, όπως προαναφέραμε, ο Σύλλογος Μηχανικών Χαλκιδικής παρενέβη στον τότε νομάρχη Χαλκιδικής Α. Ζωγράφο καλώντας τον να διατάξει τις αρμόδιες υπηρεσίες να εκδίδουν τις οικοδομικές άδειες, χωρίς να χρειάζεται να γίνουν πράξεις χαρακτηρισμού, σύμφωνα με το άρθρο 14 του νόμου 998/79. Την ίδια ημέρα, στάλθηκε στο ΝΣΚ το ερώτημα από τη Γενική Διεύθυνση Ανάπτυξης και Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος, υπογεγραμμένο από την Τ. Μπιρμπίλη.

Το Νοέμβρη του 2010, φούντωσαν τα δημοσιεύματα κατά της άδειας 199/2010. Στις 5 Νοέμβρη του 2010 ο τότε νομάρχης Α. Ζωγράφος έδωσε εντολή για έλεγχο νομιμότητας της άδειας 199/2010. Στις 15 Νοέμβρη του 2010, μετά από παρέμβαση του ΝΣΚ, ζητήθηκαν συμπληρωματικά στοιχεία και στάλθηκε συμπληρωματικό έγγραφο από τη ΓΔΑΔΠΦΠ, που το υπέγραφε ο ειδικός γραμματέας δασών.

Η απόφαση της Πολεοδομίας Πολύγυρου βγήκε μεν στις 4 Μάη του 2011, όμως ήταν δεδομένη από τις 5 Νοέμβρη του 2010, οπότε είχε δοθεί η εντολή από τον τότε νομάρχη Χαλκιδικής και νυν δήμαρχο Πολυγύρου Α. Ζωγράφο. Επειδή ήταν δεδομένο ότι η Πολεοδομία θα προχωρούσε σε ανάκληση της παράνομης άδειας που είχε βγάλει η εταιρία του Κ. Στέγγου, έχουμε στο ενδιάμεσο, στις 18 Φλεβάρη του 2011, την καταστροφική γνωμοδότηση 5/2011 του Β΄ τμήματος του ΝΣΚ, η οποία υπογράφτηκε από την τότε υπουργό Περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη στις 10 Ιούνη, όπως προαναφέραμε.

Η χρονική αλληλουχία των γεγονότων είναι άκρως αποκαλυπτική και δεν χρειάζεται να κάνουμε κανένα επεξηγηματικό σχόλιο. Είναι ολοφάνερο, ότι η εταιρία του Κ. Στέγγου περίμενε την Τ. Μπιρμπίλη να υπογράψει την καταστροφική γνωμοδότηση του ΝΣΚ και γι’ αυτό υπέβαλε εκπρόθεσμα τις δύο προσφυγές της, μία στο δήμο Πολυγύρου και μία στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας–Θράκης. Ο γενικός γραμματέας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας–Θράκης Θ. Σιώκος ολοκλήρωσε το έργο της Τ. Μπιρμπίλη με την απόφασή του να άρει την άρση της παράνομης άδειας 199/6-9-2010 και να νομιμοποιήσει την παρανομία.
Με ποια επιχειρήματα έκανε δεκτή την προσφυγή της εταιρίας του Κ. Στέγγου;
Πρώτο, ότι ο προϊστάμενος του Τμήματος Πολεοδομικών Εφαρμογών (ΤΠΕ) του δήμου Πολυγύρου ήταν αναρμόδιος να εκδώσει την απόφαση άρσης της παράνομης άδειας 199/2010. Δεύτερο, ότι η εταιρία του Πόρτο Καρράς δεν κλήθηκε «σε ακρόαση του δυσμενούς μέτρου της ανάκλησης της οικοδομικής άδειας».

Η φράση του Θ. Σιώκου περί δυσμενούς μέτρου της ανάκλησης της οικοδομικής άδειας προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, γιατί η άδεια αυτή ήταν εξόφθαλμα παράνομη και ορθώς αναστάλθηκε. Ο προϊστάμενος του ΤΠΕ ήταν καθ’ όλα αρμόδιος, γιατί με βάση εγκύκλιο του υπουργείου Εσωτερικών παρέμειναν στη θέση τους οι παλιοί προϊστάμενοι, πράγμα που συνάδει με την πάγια πρακτική της δημόσιας διοίκησης να παραμένουν στη θέση τους οι παλιοί προϊστάμενοι μέχρι να επιλεγούν οι νέοι από τα αρμόδια υπηρεσιακά συμβούλια, ενώ ο Θ. Σιώκος, μέχρι τις 4 Μάη που εκδόθηκε η απόφαση αναστολής της άδειας, δεν είχε κινήσει με απόφασή του τις διαδικασίες για εκλογή νέων προϊστάμενων. Και εάν ακόμη είχε συμβεί κάτι τέτοιο, ο Θ. Σιώκος όφειλε να φροντίσει να διασφαλιστεί η νομιμότητα της άρσης της παράνομης άδειας 199/2010. Κάτι που ο κύριος αυτός δεν έκανε. Δεν το έκανε σκόπιμα, γιατί γνώριζε την καταστροφική απόφαση της Τ. Μπιρμπίλη και ήθελε κι αυτός να βοηθήσει την εταιρία του Κ. Στέγγου να κατακρεουργήσει το δάσος με τις 585 βίλες, στο όνομα της περιβόητης καπιταλιστικής ανάπτυξης με νέες «επενδύσεις».

Πόσα χρόνια κρατάει αυτό το σκάνδαλο; Πόσες διαδοχικές φάσεις έχει περάσει; Πόσους αστούς πολιτικούς «κατάπιε»; Πού είναι ο τότε υφυπουργός Ανθόπουλος; Ιδιωτεύει. Πού είναι ο Πάχτας; Από δήμαρχος κλητήρας. Από υφυπουργός-γκεσέμι του «εκσυγχρονισμού», δήμαρχος Αριστοτέλη Χαλκιδικής. Οσοι ενδιαφερόμαστε για την προστασία του περιβάλλοντος, όσοι δεν θέλουμε να δούμε τα εναπομείναντα δάση του τόπου μας να γίνονται βορά στα νύχια των άπληστων κι αδίσταχτων καπιταλιστών του τουρισμού, πρέπει να κινήσουμε γη και ουρανό για να πέσουν στο κενό, για μια ακόμη φορά, τα δασοκτόνα σχέδια του Κ. Στέγγου και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

ΥΓ: Αν αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ, η μπάλα θα πάρει και άλλα δάση. Οπως το δάσος της Ουρανούπολης που χαρίστηκε στους Βατοπεδινούς, αν παραμείνει ιδιωτικό δάσος. Και όχι μόνον αυτό…

Γεράσιμος Λιόντος''

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΞΕΚΟΥΤΗΔΕΣ ΞΑΝΑ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ..

Ο φασίστας μικροαστός και διευθυντής(τι άλλο θα 'ταν)Ταμπουρατζής του ενιαίου λυκείου Σητείας, ένιωσε ξανά άνετα όπως παλιά να σπείρει τεστοστερόνη όπως όταν ήταν καθηγητής. Τώρα μπορεί όμως να γίνεται και ταχύτατα γνωστός για τη μύηση εξουσίας που ασκεί ξερνόντας εθνικιστική χολή ως κάφρος ελληναράς στο όνομα της παιδείας που έθρεψε και τον ίδιο.

Τα πατριωτικά σκουπίδια όπως αυτός είναι χωμένα μέσα σε όλα τα σχολεία πανελλαδικά. Οι πιθανότητες ένταξης τέτοιων γαλανόλευκων κι επικίνδυνων μπουρδολόγων στην εκπαιδευτική διαδικασία είναι μεγάλες. Άκρως λογικό κι εξηγήσιμο διότι γνωρίζουν πολύ καλά πως ο ρόλος τους είναι η αναπαραγωγή των ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος.

Του ευχόμαστε να αντικατασταθεί από προτζέκτορα ή κάποιο dvd μιας και φάνηκε πως δε συμφωνεί με τις καταλήψεις οι οποίες αφορούν και τον ίδιο.

Οφείλουμε να πούμε πως υπάρχουν κι άλλα πιο ήπεια σητειακά φασιστοειδή τα οποία δικαιολογούν την αχαμνολογία του διευθυντή Ταμπουρατζή λέγοντας πως εκείνος που δέχτηκε το περιεκτικό φασιστοσλόγκαν, ήταν εξωσχολικός..


Παραθέτουμε τη δημοσίευση από το indymedia όπου και τον άδειασαν:

''Από σήμερα το Γενικό λύκειο Σητείας βρίσκετε υπο κατάληψη. Της πρώτες πρωινές ώρες, όταν διευθυντής ο κύριος Ταμπουρατζής έφτασε στην είσοδο και ενημερώθηκε απο παρευρισκόμενους μαθητές για την κατάληψη απευθύνθηκε σε ένα απο αυτούς, δεκαεξάχρονο Σηφη, με κορυφαίο παιδαγωγικό λόγο: ¨Θα σε στείλω στην χώρα σου!¨


Δεν έχει και μεγάλη σημασία, αλλα ο Σηφης είναι Ελληνας υπήκοος, γεννημένος στην Ελλάδα, με μητέρα Ελληνίδα και αλλοδαπό πατέρα. Σε ποια χώρα θα τον στειλη, αυτός ο εξαίρετος εκπαιδευτικός;''


antiMATer

Εργατικές Κατοικίες, το χρονικό του οικοπέδου

Στη Σητεία έχουν χτιστεί πρόσφατα οι νέες εργατικές κατοικίες (οι οποίες δε θα έπρεπε να αποκαλούνται ως τέτοιες πια, αφού οικονομικά δεν προσφέρουν καμιά ουσιαστική βοήθεια).

Τα αφεντικά, δυσκολεύουν συνεχώς τους εργάτες που πρόκειται να μείνουν εκεί αφού ξανά οι μπίζνες τους έχουν χεσμένη την κοινωνική εξαθλίωση.

Το κομμάτι γης που αξιοποίησε ο ΟΕΚ ήταν προβληματικό εξ’ αρχής. Δημιουργήθηκαν απανωτά κολλήματα με το ιδιοκτησιακό καθεστώς καθώς ένα μέρος του οικοπέδου που τελικά χτίστηκε, δεν είναι στην ιδιοκτησία του οργανισμού. Δημοπρατήθηκε το έργο ήδη προβληματικά, χτίστηκαν οι 30 κατοικίες σε ένα μέρος τους παράνομα, ενώ ωστόσο οι ιδιοκτήτες της κατειλημμένης γης μπήκαν σε νομικές διαδικασίες διεκδίκησης. Το έργο υλοποιήθηκε και η ξέμπαρκη γη θα αγοραστεί ενώ αρκετό καιρό οι υποψήφιοι εργάτες γατζώνονταν από τον υφυπουργό εργασίας Κεγκέρογλου μπας και τρέξει την όλη κατάσταση που εκτός των άλλων είχε και αρχαιολογικά ευρήματα να την καθυστερήσουν. Θέλουν να μας πουν δηλαδή πως εξ’ αρχής η δημοπρασία, τα τότε αφεντικά και ο ΟΕΚ πέσαν σ’ ένα λάκκο που έφτιαξαν μόνοι τους. Αφήστε μας να μην μας πείθει το concept.

Αφού παραθέσαμε συνοπτικά τα δεδομένα, ας προσθέσουμε κάποιες δικές μας περιθωριακές και ασήμαντες παρατηρήσεις:

Το λεγάμενο οικόπεδο είχε μια ιστορία πρωτύτερα όπου κάτοικος της Σητείας είχε επιχειρήσει να το αγοράσει. Απευθύνθηκε στον τότε δήμαρχο Πετράκη ώστε να τον συμβουλευτεί σχετικά με ένα δίλλημα αγοράς. Ο υποψήφιος αγοραστής ενδιαφερόταν για την αγορά εκείνου του οικοπέδου αλλά παράλληλα ενδιαφερόταν και για κάποιο κοντά στο αεροδρόμιο της πόλης.
Ζήτησε πληροφορίες από το δήμαρχο για τις πιθανότητες κολλημάτων στην περίπτωση που χτίσει στο οικόπεδο και για το αν θα επηρεαστεί από κάποια επέκταση του αεροδρομίου στο μέλλον.Ο δήμαρχος αφού έλεγξε τις πληροφορίες και των δύο, πρότεινε στον σητειακό την αγορά εκείνου στο αρεοδρόμιο γνωρίζοντας τα μελλοντικά εμπόδια που θα επιφέρει η προέκτασή του.

Εν τέλει, ο σητειακός αγόρασε σύμφωνα με τη γνώμη του δημάρχου, ξεκίνησε να χτίζει εκεί ώσπου τον σταμάτησε με χτισμένα θεμέλια η υπηρεσία του αεροδρομίου. Το σημερινό οικόπεδο που αξιοποίησε πρόσφατα ο ΟΕΚ το είχε πριν στην ιδιοκτησία του ο δήμαρχος (ώσπου το πούλησε σ’ αυτήν).Το είχε αγοράσει για πάρτη του λίγο μετά την εξαπάτηση του θύματός του. Η αξία της επένδυσης είναι σαφης.




antiMATer

Σημειώσεις για το φοιτηταριάτο..

Tεχνοκρατσμός είναι το προϊόν της παιδείας που προσφέρει το κράτος ως αντικειμενική γνώση. Κι αφού η πραγματική γνώση είναι εν τέλει προσωπική αναζήτηση, η παιδεία ήθελε και θέλει λουκέτο. Αυτό δε σημαίνει πως με μια πλήρη αποφυγή της καθεστωτικής μόρφωσης , ο κοινωνικός ρόλος του καθενός δε μπορεί να είναι αποτέλεσμα της εξουσιαστικής δομής αφού η παιδεία είναι μονάχα ένα, από τα πολλά στάδια εκτροφής και κατεύθυνσής της.


Με μια μικρή αναδρομή, μπορούμε να σημειώσουμε μερικά πράγματα για τα πανεπιστήμια:
Η τωρινή φάση της εξάρτησης της παιδείας από τις ‘’αγορές’’ είναι μία ιστορία που ριζώνει σταδιακά κι από τη δεκαετία του 90’ μέσα στους χώρους των πανεπιστημίων και δεν είναι διόλου ξαφνική.


Χρηματοδοτήσεις έπεφταν από επιχειρηματίες, ερευνητικές χρηματοδοτήσεις για εφαρμογές σε τεχνολογίες ελέγχου, δρομολογούμενα πάρε δώσε γίνονταν με εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες από τα οποία κάποια δε δηλώνονταν στην εφορία: κι όλα έστρωναν έδαφος. Πανεπιστημιακοί εκπλήρωναν ήδη επιθυμίες της ‘’αγοράς’’ και των επιχειρηματικών στελεχών έχοντας αναλάβει πόστα κι εκτός πανεπιστημίου, ζυμώνοντας το σφιχτό ταγκό μαζί της για προσωπικές τους φιλοδοξίες. Σήμερα μιλάμε απλά για την (πιθανή με βάση το υποψήφιο νομοσχέδιο) θεσμοποίηση αυτής της εξάρτησης και διαμόρφωσης με κατοχυρωμένα δ.σ. τα οποία θα πλαισιώνονται από τη μαφιόζικη ελληνική κι όχι μόνο αφρόκρεμα για ένα ευέλικτο πια εκπαιδευτικό εμπόριο.


Τα ‘’εκσυγχρονιστικά’’ αυτά μπλοκ διαχείρισης των α.ε.ι. και τ.ε.ι , με δεδομένη την παρακμή που θα έχουν επιφέρει (με τις συγχωνεύσεις, τα δίδακτρα κλπ) θα έχουν στήσει μια εκπαιδευτική πραγματικότητα στην οποία θα μπορούν να συμμετέχουν μόνο οι πλούσιοι και συνάμα όλοι οι υπόλοιποι θα πληρώνουν ακόμα πιο ακραίους φόρους γι’ αυτήν χωρίς να μπορούν να την αξιοποιήσουν, (άρα για πάρτη των πρώτων).


Πιστεύουμε πως και χωρίς την πιθανή εισροή συστηματικής εμπορευματοποίησης της παιδείας από δω και στο εξής, τα πανεπιστήμια είχαν σαφή δείγματα αυτοκαταστροφής χάρη στον πλαδαρό μικροαστικό εγκέφαλο πολλών φοιτητών, στις φοιτητικές παρατάξεις, στα νταβατζιλίκια των καθηγητών και χάρη γενικώς στη μικροαστική φιλοδοξία όλων αυτών.


Η αγορά από την άλλη έπαψε εντελώς να χωράει αμέτρητους φοιτητές, αναρίθμητες ειδικεύσεις και πτυχία, ασύστολες εγκαθιδρύσεις νέων σχολών. Οι απαιτήσεις της εθνικής οικονομίας ήταν προ πολλού κορεσμένες και το πανεπιστήμιο συνέχισε να συντηρείται ως τέτοιο. Η υπέρογκη παροχή ευκαιριών από το κράτος σταματούσε στην εκπαίδευση αφού δε συμβάδιζε με τον ντόπιο καπιταλισμό. Ένα ουτοπικό αύριο με πληθώρα έστω και πλασματικών ευκαιριών υπόσχονταν τα αφεντικά ώστε να μην οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις.


Τώρα, ο φοιτητής σκούζει μην τυχόν και γίνει εργάτης και ο καθηγητής για το πως θα φτιάξει νέο δίκτυο επιρροής και γκετοποίησης.


Επειδή το φοιτηταριάτο είχε πάντοτε μονάχα ενδοφοιτητική δράση, δεν έδινε δεκάρα για το απ’ έξω κι έτσι η κοινωνική υπόσταση του πανεπιστημίου είχε πάρει την κάτω βόλτα από νωρίς. Και εδώ χωράει το άσυλο:
Όλοι γνώριζαν τη μεταφορά της πιάτσας τοξικομανών στους χώρους του ασύλου με τη συνοδεία-συγκάλυψη των μπάτσων, όμως ουδέποτε έγινε σύγκρουση με τους μπάτσους και τους υπεύθυνους του πανεπιστημίου για το συγκεκριμένο, ούτε η ανάλογη αντιπληροφόρηση από τους φοιτητές. Η συνεργασία πανεπιστημιακών και διοικητικών με την αστυνομία στη διαδικασία της τυπικής απόκρυψης του ντιλ από τον πρύτανη , έμεινε κι αυτή να παρασιτεί και να προετοιμάζει σταθερά το μέλλον του ασύλου. Η παρακμή των κοινωνικών χώρων εντός του ασύλου δεν είχε οργανωμένη αντίδραση, ενώ τα ίδια αυτά κτίρια που στεγάζουν ακόμα εστίες συνδιαμόρφωσης έχουν συζητηθεί ακόμη και για τη μουσειοποίησή τους με πρόσχημα τις πρεζόπιατσες. Έξω από του Γκίνη π.χ. , η κάθε κλίκα έχει τις δικές της προτιμήσεις, και γι’ αυτές με τη σειρά τους απαιτείται το ανάλογο ‘’τάισμα’’ στον πρύτανη.


Το πολυτεχνείο βρίσκεται στο κέντρο και κοντά στον πυρήνα των διαδηλώσεων σε αντίθεση με το πανεπιστήμιο στη Ζωγράφου όπου πολεοδομικά δεν εξυπηρετεί ως ‘’καταφύγιο’’ επαναφόρτισης στη διάρκεια κινητοποιήσεων. Άρα πολύ θα ήθελαν να το στείλουν κι αυτό στην εξορία.


Στη μνήμη επίσης έχει χαραχτεί άλλη μια ταφόπλακα σε βάρος του ασύλου που έγραψε και πρόσφατα την ιστορία της και σχεδόν κατοχύρωσε την άτυπη ολική άρση του. Αναφερόμαστε στις μέρες που φοιτητοπατέρες και διάφοροι συμπάσχοντες ‘’αντιρατσιστές’’, τράβηξαν κοινή γραμμή με τους πρυτάνεις, τα φασιστικά μμε και όλο το φασιστικό βόθρο ώστε να πουλήσουν τον αγώνα των τριακοσίων μεταναστών της Νομικής αφήνοντάς τους στα χέρια του κράτους επειδή θα σκορπούσαν αρρώστιες στους φοιτητές που θα έγραφαν εξετάσεις. Η ανθρωπιστική αντιμετώπιση των μεταναστών με την πρόθεση ‘’βοήθειας’’ ήταν αμέσως φασιστική και όχι ενοποιητική γι' αυτούς.Πόσο μάλλον η προδοσία αφού οι ‘’προνομιούχοι’’ τότε του ασύλου εκτίμησαν λιγότερο το άσυλο από τους μετανάστες. Η αριστερά έδειξε εκείνο το βράδυ πως η ισχύς και τα όρια της αλληλεγγύης μετριέται με όρους έθνους.


Το φοιτηταριάτο όπως εξηγήσαμε, δεν επιδιώκει να γίνει κομμάτι του υπόλοιπου κοινωνικού ιστού δίνοντας την υπόσταση που αρμόζει στα πανεπιστήμια και αναλώνεται στην παραταξιακή εκδούλευση και τη φοιτητική του βολή. Έτσι και τώρα πρόσφατα, αυτό αποδείχτηκε περίτρανα από την εμπιστοσύνη που έδειξε στα αφεντικά της ΝΕΤ να παίξουν το βίντεο με τις δηλώσεις του φεύγοντας από κει εφησυχασμένο με τις υποσχέσεις που του έδωσαν. (Οι όρκοι καραμήτρο αθετήθηκαν όμως, αφού δεν έκατσες απ’ έξω μέχρι το τέλος του δελτίου ειδήσεων να δεις αν σε δουλεύουν). Άλλωστε τα εαακ πάντα νόμιζαν πως όλοι τα φοβούνται για κάποιο ανεξήγητο λόγο αλλά και η καταστολή από τη μεριά της, διακρίσεις δεν έκανε ποτέ. Όσο για τις δηλώσεις στο βίντεο ένα έχουμε να πούμε: ακούσαμε άλλη μια φορά αυτονόητες συνειδητοποιήσεις για το ότι πάμε κατά διαόλου. Ευχαριστούμε


Είδαμε την αντιμετώπιση του ασύλου ως ένα δεδομένο και όχι σαν απόκτημα αγώνων. Η χρησιμότητά του περιορίστηκε στην εκτόνωση του life style, στην ‘’πώληση’’ λετσαρίας από γεννημένους ήρωες του πολυτεχνείου, αδιαφορώντας πως η όποια ελευθερία στην ενδυμασία, το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, η όποια δωρεάν παιδεία, ήταν αποτελέσματα αγώνων που απαιτούσαν εγρήγορση κι επιμονή για τη διατήρηση τους. Αντ’ αυτού τα βλέπουμε να εκφυλίζονται μέσα στο χρόνο από άξιους γόνους του ελληνικού καπιταλισμού, ΄΄αγανακτισμένους’’ φοιτητές που θα σκούζουν για τα υπάρχοντά τους στο όνομα της γαλανόλευκης, ανθούς της ελληνικής ανακύκλωσης και της μικροαστικής ανόδου.


Υ.Γ. Η τεχνολογία, εκείνο το θαυματουργό μέσο που πλασάρεται σαν εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, αντικαθιστά με τον καιρό τα εργατικά χέρια και την όποια εγκεφαλική τριβή επικρατούσε. Τα μαθήματα θα παραδίδονται σε ηλεκτρονική μορφή αντικαθιστώντας τους δασκάλους ενώ τα λογισμικά θα είναι η νέα καταχώρηση της ανθρώπινης μνήμης για τη λιγότερη δυνατή οξυδέρκεια.





antiMATer

Σαμποτάζ επιτροπής αγώνα από δήμαρχο Σητείας..

Στη Σητεία πραγματοποιούνται δράσεις και συνελεύσεις από την επιτροπή αγώνα.
Τα άτομα της συνέλευσης παραγματοποίησαν την πρώτη συνάντηση στην αίθουσα ''Έλενα'' η οποία ανήκει στους δημότες.

Ο δήμαρχος Πατεράκης είναι ανοιχτά ενάντια στην προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης μεγάλου αριθμού σητειακών καθώς αυτός και τα τσιράκια του δημοτικού συμβουλίου δήλωσαν πως θα πρέπει να συνελευσιάσουν για να αναποφασίσουν αν θα τους επιτρέψουν ξανά κάτι ανάλογο στον ίδιο χώρο.(Παρ' αυτά η επόμενη συνέλευση έγινε κανονικά στον ίδιο χώρο).

Από δω γίνονται ενημερώσεις για τις κινητοποιήσεις:

http://epasitia.blogspot.com/