Τα τελευταία χρόνια διακρίνεται η αλαζονεία ενός ακόμα αφεντικού. Η καπιταλο-οικογένεια Αλκιβιάδη και Χριστόφορου Καλαμπόκη προσέφερε παγωτά από το 1930 στη Σητεία. Στο ξεκίνημα αυτό η πειθαρχία για τη διατήρηση της σταθερότητας της ποιότητας των προϊόντων τους υπήρξε κεντρικός άξονας για τις σχέσεις εμπιστοσύνης με τους Σητειακούς πελάτες τους. Βάζοντας λοιπόν τον πήχη ψηλά επετεύχθη μια “υγιής” μονοπωλιακή εγκαθίδρυση και λέμε “υγιής” πάντα στα πλαίσια συναγωνισμού και δημιουργικότητας ώστε να γαλουχηθούν και άλλοι στην επίτευξη παρόμοιου στόχου ή και να γίνουν καλύτεροι(με ό,τι περιθώρια καθάρειας προσφοράς είχε αφήσει η εμπορευματοποίηση των υλικών και όχι μόνο αγαθών). Άρα ο πήχης και η ποιότητα στο πρίσμα ενός μη διαστροφικού αλληλοεξοντώματος των τοπικών αφεντικών , δρούσαν υπέρ της απόλαυσης των αγοραστών όχι προσφέροντας χαμηλής ποιότητας τροφή για ένα αντίθετα ακραίο κέρδος, αλλά παρέχοντας ακατέργαστο, παραδοσιακά φτιαγμένο προϊόν: κάτι που σέβεται τον άνθρωπο, εξασφαλίζει σταθερή πώληση με την προϋπόθεση ότι ο δημιουργός του δεν υποκύπτει σε υπέρογκα κέρδη, το γόνο εκείνο της ιδιοτελούς προσφοράς σε βάρος της υγείας και της κοινωνικότητας. (Σκόνη- γάλα, μεταλλαγμένα, συντηρητικά, χρωστικές, παστεριώσεις κ.α. εκκολάπτουν γνωστές παθήσεις).
Ο σχετικά ακίνδυνος συναγωνισμός μεταξύ των επιχειρηματιών άρχισε να ξεφτίζει για τα καλά από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90, με τη δυνατότητα πολλών να παίξουν το ρόλο του ιδιοκτήτη επιχείρησης με υποβολή δανείων ενώ ταυτόχρονα άρχιζε να μειώνεται η δυνατότητα κατανάλωσης . Η προώθηση και λυσσαλέα αποδοχή του χρηματοπιστωτισμού είχε παρόν αλλά δε σου μύριζε το μέλλον. Οι δανειολήπτες μουντάρωντας με αφελή ενθουσιασμό στην ευκαιρία του νέου κόσμου, μην αναγνωρίζοντας μαζικά τους εαυτούς τους ως τροχαλίες που επωάζουν ζεσταίνοντας την κορυφή της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, πίστωναν συνεχώς ενώ παράλληλα οι συμβάσεις χρονικά συρρικνωνόντουσαν, οι απανωτοί δανεισμοί φούσκωναν, μπήκε η νοοτροπία του stage, οι συντάξεις στην κατιούσα κ.α. .( Και για όσους δεν είχαν σκύψει παλιότερα το κεφάλι κατά της υποτίμησης της εργασίας , τα αφεντικά είχαν μηχανές για την αντικατάστασή τους). Ο δανεισμός πριν ακόμη κορεστεί λόγω των παραπάνω και πολλών άλλων, ήδη ξεκινούσε η εισβολή των αλυσίδων σούπερ μάρκετ όπως ο Χαλκιαδάκης στη Σητεία, με αποτέλεσμα να τρέχει ευτυχές το πλήθος στα ράφια του που προωθούσε χαμηλές τιμές. Οι ευθύνες έχουν πολιτικό βάρος αφού υποτιμώντας το ίδιο το κράτος τους υπηκόους του με την πτώση των μισθών, τους αποτρέπει από το να ενισχύσουν μικρούς πωλητές, εκείνη τη μεγάλη μερίδα συνανθρώπων τους που τώρα πούλησε τα πάντα ώστε να δουλεύει για χάρη εκείνης της ολιγάριθμης αφρόκρεμας . Η λαχαναγορά της Σητείας έβαλε λουκέτο έπειτα από αυτές τις πολιτικές. Πριν την υποτίμησή της, εκεί στηνόταν ένα καλό παζάρι που στόχευε στην ποιότητα με όσο χαμηλότερη τιμή μπορούσαν να ποντάρουν οι έμποροι. Η υποτίμηση των αγοραστών τους μέσα από μισθούς, η υποτίμηση των αγροτικών προϊόντων, έφεραν αλυσιδωτά την αδυναμία αποπληρωμής ενοικίων των μανάβικων κ.λ.π. Παρόμοια αντιμετωπίζουν μικρά καταστήματα ρούχων έπειτα την εγκατάσταση καταστημάτων sprider και cosmos στη Σητεία.(Το να μιλήσουμε για τις σχέσεις ιδιοκτησίας που ταλαιπωρούσαν τους εργάτες ακόμα και τις εποχές που δούλευαν για μικροεμπόρους, πλέον φαντάζει πταίσμα διότι ο αριθμός των αφεντικών έχει μικρύνει επικίνδυνα κι έτσι διαχειρίζεται ακόμα δυσκολότερα λόγω μοναδικότητας).
Συμπερασματικά, αντικρίζουμε πλέον μεγαλοαστικά αφεντικά να διαχέονται ανεξέλεγκτα με την πλάτη του κράτους, το κράτος δηλαδή να ευνοεί τον ιδιωτικό τομέα. Και σαν κυνικό επακόλουθο έρχεται η αχρήστευση της ποιότητας των προϊόντων τους αφού έχουν την ανάλογη επιβεβαίωση για να το κάνουν.
Μετά λοιπόν την επανατοποθέτηση των ρόλων των πρώην εν δυνάμει μεγαλοαστών, οι συρρικνώσεις των επιχειρήσεων δείχνουν πως τα ΄΄σωστά΄΄ αφεντικά είναι τα μεγάλα τζάκια των πόλεων. Κι όχι οι δανειολήπτες. Τι εννοούμε: Ο Καλαμπόκηδες έχουν όπως αναφέραμε στην ιδιοκτησία τους το κατάστημα με τα παγωτά. Στη διάρκεια των χρόνων εγκατέστησε μονάδα παραγωγής για τα δικά τους ζαχαρώδη. Όντας ανέκαθεν χρεωμένοι, οι εργάτες στο κάτεργό τους ταλαιπωρούνται χωρίς ένσημα από την ασταθή οικονομική κατάσταση των αφεντικών τους. Σε μία διαρκή προσπάθεια πλουτισμού, καταφέρνουν μόνο το φούσκωμα των χρεών τους με την παράλληλη υποβάθμιση της ποιότητας για την οποία φημίζονταν. Απεναντίας, τα ΄΄σωστά΄΄ αφεντικά στη Σητεία αποδεικνύονται οι Κουβαράκηδες με ίδιου τύπου επιχείρηση. Με πανομοιότυπο κάτεργο, απολαμβάνουν τη διαρκή οικονομική άνοδο με χέρια που κινούν τις μηχανές τους δίχως ένσημα.(Είτε έχουμε λοιπόν χρεωμένα αφεντικά, είτε ΄΄ευκατάστατα΄΄, η τακτική του ξεκοκαλίσματος των εργαζομένων είναι ίδια).
Οι αποκρατικοποιήσεις που δρομολογεί όλα τα χρόνια η εκάστοτε εξουσία, μεταφέρουν τις ευθύνες για την υποτίμηση της εργασίας, στους ιδιώτες οι οποίοι έχουν ΄΄περιθάλψει΄΄ όλους όσους πέταξε στο δρόμο ο κρατικός τομέας δηλαδή οι κυβερνήσεις, κι έτσι για τη στυγνή αντιμετώπιση των ιδιωτικών αφεντικών με τα οποία το κράτος συνεργάζεται, οι εργάτες δε βλέπουνε στα μάτια τους εκείνο. Η ακραία πολιτική για εργατική απορρόφηση αναλαμβάνεται από ιδιωτικές μονάδες των οποίων η γραφειοκρατία σχετικά με τα δικαιώματα των εργαζόμενων μπορεί από τη φύση της να πλασάρεται σαν φυσιολογικά ρευστή, εφόσον προτάσσει την εφημερότητα των εργαζομένων της. Άρα στην ίδια λογική δε μπορεί να ευδοκιμήσει και ο συνδικαλισμός μέσα σ’ αυτές. Μόνη ανθεκτική εργατική δύναμη γι’ αυτές τις περιπτώσεις όπως του καλαμπόκη και της κουβαράκης , υφίσταται εκείνη των μεταναστών, κάτι που κοχλάζει εκτός των άλλων την εθνική συνείδηση εναντίον τους.
Να θυμήσουμε πως στη Σητεία όπως και παντού, οι έλληνες ονειρεύονται τους εαυτούς τους αφεντικά, παίζοντας σκάκι με τους εξαθλιωμένους εργάτες τους. Η οκνηρία των ντόπιων να ραβδίσουν τις ελιές τους π.χ. , μεταφράστηκε σε μίσος για ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους για λιγότερα χρήματα. Έπειτα, η αδυναμία των ελλήνων να διεκδικήσουν όσα τους κλέβουν οι εξουσιαστές, μεταλλάσσεται σε αίτημα για θωράκιση κατά των μεταναστών που “ρίχνουν τα μεροκάματα” δίχως να αναλογιστούν οι ίδιοι οι έλληνες την υποτίμηση της εργασίας που τους επιφυλάσσεται ακόμα και με αδιαπέραστα σύνορα. Μιλώντας σε μία βάση όπου ντόπιοι και ξένοι έχουμε κοινό εχθρό, λέμε το εξής: Με την καλή δόση πανικού από κρίση και εθνικισμό, το κάθε αφεντικό μπορεί πια να εκσφενδονίζει παλιούς εργάτες που είχε χωρίς ένσημα πλασάροντας τις κακές συγκυρίες, μπορεί να κρατά λιγότερους οι οποίοι τρέμουν στην ιδέα μιας παρόμοιας απόλυσής τους, μπορεί να ζητά σκληρότερη δουλειά λόγω της αιωρούμενης χρεοκοπίας του ίδιου και των ομοίων του, μπορεί να ρίξει με περισσότερη σιγουριά τους μισθούς, σταθεροποιεί την απουσία ενσήμων σε πλαίσια μιας διεστραμμένης λογικής πλέον, αντικαθιστά τους ντόπιους με ΄΄ξένους΄΄. Οι απομηχανείς μετανάστες αφέθηκαν να εισχωρήσουν “εντελώς τυχαία” στη βράση της κρίσης κάτι που είναι εμφανές από τη μαζικότητα τους και στη Σητεία, μα παράλληλα τέθηκε και το ζήτημα για το φράχτη στον Έβρο. Επομένως, φαίνεται να χρειάζεται το κράτος άμεση αποκατάσταση της λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα με φτηνή εργασία(για το δημόσιο ξεχάστε το), ενώ ό,τι έχει να κάνει με το φράχτη, είναι απαραίτητο για την τόνωση και συσπείρωση του εθνικού φρονήματος με την στημένη δυσλειτουργία που δημιουργούν οι μετανάστες, για την πρόληψη μιας πιθανής ανθελληνικής έκρηξης ενάντια στα εσωτερικά αφεντικά, αναγκαία για την παθητική ανάγκη για εξουσία που λόγω της ύπαρξής της δε μας έχουν ΄΄αφανίσει΄΄ ακόμα οι ανατολίτες λαθρομετανάστες αλλά σαφέστατα εξυπηρετεί επίσης σ την αύξηση της μίζας που θα καταθέτουν οι έγχρωμοι ταξιδιώτες μας αφού το μετρητό ανεβαίνει με τα τείχη.
Δε φταίνε πους μας ΄΄παίρνουν΄΄ τις δουλειές. Φταίει η απάθεια και η αδιαφορία.
Έλλειψη προτάσεων λόγω ρεφορμιστικών δράσεων σαπιοσυνδικαλάδων, κκεδων, πασόκων, κεπολιτών και συριζέων? Πάρτε βίντεο: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=lul6J6ZI6BQ
Εκεί που πέφτουν γαμοσταυρίδια για τους ΄΄ξένους΄΄, δε βγαίνει ΄΄κιχ΄΄ στο ΄΄ανθελληνικό΄΄ αφεντικό που απολύει.
Η τάση των ελλήνων εργατών για εκτόπιση των μεταναστών, είναι αίτημα για επιστροφή στην παλιά μίζερη ζωή. Σαν να λύθηκε το πρόβλημα δίχως τους..
Οι μετανάστες δε μπούκαραν στη χώρα. Τους πέρασαν οι λαδωμένοι λιμενόμπατσοι και οι μπατσοφύλακες της ξηράς κατ’ εντολή της εξουσίας .Τους χρειάζεται για τη συνέχιση της απαίτησης για χαμηλόμισθη εργασία, την πολιτική εκείνη που εκτελεί το κράτος από το ’90. Τότε που δεν υπήρχε ακόμα ραγδαία εισχώρηση μεταναστών. Αποποιείται τώρα ξανά των ευθυνών της στοχοποιώντας μετανάστες όπως συνηθίζει ανελλιπώς να υποδύεται oti δέχεται ΄΄χτυπήματα΄΄ από τη Γερμανία. Τα χτυπήματα εκείνα γίνονται περισσότερο φαρσοκωμικά αν παρακολουθήσουμε το συγκεκριμένο βιντεο: http://www.youtube.com/watch?v=sBJ-LsK2jeY
Ο σχετικά ακίνδυνος συναγωνισμός μεταξύ των επιχειρηματιών άρχισε να ξεφτίζει για τα καλά από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90, με τη δυνατότητα πολλών να παίξουν το ρόλο του ιδιοκτήτη επιχείρησης με υποβολή δανείων ενώ ταυτόχρονα άρχιζε να μειώνεται η δυνατότητα κατανάλωσης . Η προώθηση και λυσσαλέα αποδοχή του χρηματοπιστωτισμού είχε παρόν αλλά δε σου μύριζε το μέλλον. Οι δανειολήπτες μουντάρωντας με αφελή ενθουσιασμό στην ευκαιρία του νέου κόσμου, μην αναγνωρίζοντας μαζικά τους εαυτούς τους ως τροχαλίες που επωάζουν ζεσταίνοντας την κορυφή της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, πίστωναν συνεχώς ενώ παράλληλα οι συμβάσεις χρονικά συρρικνωνόντουσαν, οι απανωτοί δανεισμοί φούσκωναν, μπήκε η νοοτροπία του stage, οι συντάξεις στην κατιούσα κ.α. .( Και για όσους δεν είχαν σκύψει παλιότερα το κεφάλι κατά της υποτίμησης της εργασίας , τα αφεντικά είχαν μηχανές για την αντικατάστασή τους). Ο δανεισμός πριν ακόμη κορεστεί λόγω των παραπάνω και πολλών άλλων, ήδη ξεκινούσε η εισβολή των αλυσίδων σούπερ μάρκετ όπως ο Χαλκιαδάκης στη Σητεία, με αποτέλεσμα να τρέχει ευτυχές το πλήθος στα ράφια του που προωθούσε χαμηλές τιμές. Οι ευθύνες έχουν πολιτικό βάρος αφού υποτιμώντας το ίδιο το κράτος τους υπηκόους του με την πτώση των μισθών, τους αποτρέπει από το να ενισχύσουν μικρούς πωλητές, εκείνη τη μεγάλη μερίδα συνανθρώπων τους που τώρα πούλησε τα πάντα ώστε να δουλεύει για χάρη εκείνης της ολιγάριθμης αφρόκρεμας . Η λαχαναγορά της Σητείας έβαλε λουκέτο έπειτα από αυτές τις πολιτικές. Πριν την υποτίμησή της, εκεί στηνόταν ένα καλό παζάρι που στόχευε στην ποιότητα με όσο χαμηλότερη τιμή μπορούσαν να ποντάρουν οι έμποροι. Η υποτίμηση των αγοραστών τους μέσα από μισθούς, η υποτίμηση των αγροτικών προϊόντων, έφεραν αλυσιδωτά την αδυναμία αποπληρωμής ενοικίων των μανάβικων κ.λ.π. Παρόμοια αντιμετωπίζουν μικρά καταστήματα ρούχων έπειτα την εγκατάσταση καταστημάτων sprider και cosmos στη Σητεία.(Το να μιλήσουμε για τις σχέσεις ιδιοκτησίας που ταλαιπωρούσαν τους εργάτες ακόμα και τις εποχές που δούλευαν για μικροεμπόρους, πλέον φαντάζει πταίσμα διότι ο αριθμός των αφεντικών έχει μικρύνει επικίνδυνα κι έτσι διαχειρίζεται ακόμα δυσκολότερα λόγω μοναδικότητας).
Συμπερασματικά, αντικρίζουμε πλέον μεγαλοαστικά αφεντικά να διαχέονται ανεξέλεγκτα με την πλάτη του κράτους, το κράτος δηλαδή να ευνοεί τον ιδιωτικό τομέα. Και σαν κυνικό επακόλουθο έρχεται η αχρήστευση της ποιότητας των προϊόντων τους αφού έχουν την ανάλογη επιβεβαίωση για να το κάνουν.
Μετά λοιπόν την επανατοποθέτηση των ρόλων των πρώην εν δυνάμει μεγαλοαστών, οι συρρικνώσεις των επιχειρήσεων δείχνουν πως τα ΄΄σωστά΄΄ αφεντικά είναι τα μεγάλα τζάκια των πόλεων. Κι όχι οι δανειολήπτες. Τι εννοούμε: Ο Καλαμπόκηδες έχουν όπως αναφέραμε στην ιδιοκτησία τους το κατάστημα με τα παγωτά. Στη διάρκεια των χρόνων εγκατέστησε μονάδα παραγωγής για τα δικά τους ζαχαρώδη. Όντας ανέκαθεν χρεωμένοι, οι εργάτες στο κάτεργό τους ταλαιπωρούνται χωρίς ένσημα από την ασταθή οικονομική κατάσταση των αφεντικών τους. Σε μία διαρκή προσπάθεια πλουτισμού, καταφέρνουν μόνο το φούσκωμα των χρεών τους με την παράλληλη υποβάθμιση της ποιότητας για την οποία φημίζονταν. Απεναντίας, τα ΄΄σωστά΄΄ αφεντικά στη Σητεία αποδεικνύονται οι Κουβαράκηδες με ίδιου τύπου επιχείρηση. Με πανομοιότυπο κάτεργο, απολαμβάνουν τη διαρκή οικονομική άνοδο με χέρια που κινούν τις μηχανές τους δίχως ένσημα.(Είτε έχουμε λοιπόν χρεωμένα αφεντικά, είτε ΄΄ευκατάστατα΄΄, η τακτική του ξεκοκαλίσματος των εργαζομένων είναι ίδια).
Οι αποκρατικοποιήσεις που δρομολογεί όλα τα χρόνια η εκάστοτε εξουσία, μεταφέρουν τις ευθύνες για την υποτίμηση της εργασίας, στους ιδιώτες οι οποίοι έχουν ΄΄περιθάλψει΄΄ όλους όσους πέταξε στο δρόμο ο κρατικός τομέας δηλαδή οι κυβερνήσεις, κι έτσι για τη στυγνή αντιμετώπιση των ιδιωτικών αφεντικών με τα οποία το κράτος συνεργάζεται, οι εργάτες δε βλέπουνε στα μάτια τους εκείνο. Η ακραία πολιτική για εργατική απορρόφηση αναλαμβάνεται από ιδιωτικές μονάδες των οποίων η γραφειοκρατία σχετικά με τα δικαιώματα των εργαζόμενων μπορεί από τη φύση της να πλασάρεται σαν φυσιολογικά ρευστή, εφόσον προτάσσει την εφημερότητα των εργαζομένων της. Άρα στην ίδια λογική δε μπορεί να ευδοκιμήσει και ο συνδικαλισμός μέσα σ’ αυτές. Μόνη ανθεκτική εργατική δύναμη γι’ αυτές τις περιπτώσεις όπως του καλαμπόκη και της κουβαράκης , υφίσταται εκείνη των μεταναστών, κάτι που κοχλάζει εκτός των άλλων την εθνική συνείδηση εναντίον τους.
Να θυμήσουμε πως στη Σητεία όπως και παντού, οι έλληνες ονειρεύονται τους εαυτούς τους αφεντικά, παίζοντας σκάκι με τους εξαθλιωμένους εργάτες τους. Η οκνηρία των ντόπιων να ραβδίσουν τις ελιές τους π.χ. , μεταφράστηκε σε μίσος για ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους για λιγότερα χρήματα. Έπειτα, η αδυναμία των ελλήνων να διεκδικήσουν όσα τους κλέβουν οι εξουσιαστές, μεταλλάσσεται σε αίτημα για θωράκιση κατά των μεταναστών που “ρίχνουν τα μεροκάματα” δίχως να αναλογιστούν οι ίδιοι οι έλληνες την υποτίμηση της εργασίας που τους επιφυλάσσεται ακόμα και με αδιαπέραστα σύνορα. Μιλώντας σε μία βάση όπου ντόπιοι και ξένοι έχουμε κοινό εχθρό, λέμε το εξής: Με την καλή δόση πανικού από κρίση και εθνικισμό, το κάθε αφεντικό μπορεί πια να εκσφενδονίζει παλιούς εργάτες που είχε χωρίς ένσημα πλασάροντας τις κακές συγκυρίες, μπορεί να κρατά λιγότερους οι οποίοι τρέμουν στην ιδέα μιας παρόμοιας απόλυσής τους, μπορεί να ζητά σκληρότερη δουλειά λόγω της αιωρούμενης χρεοκοπίας του ίδιου και των ομοίων του, μπορεί να ρίξει με περισσότερη σιγουριά τους μισθούς, σταθεροποιεί την απουσία ενσήμων σε πλαίσια μιας διεστραμμένης λογικής πλέον, αντικαθιστά τους ντόπιους με ΄΄ξένους΄΄. Οι απομηχανείς μετανάστες αφέθηκαν να εισχωρήσουν “εντελώς τυχαία” στη βράση της κρίσης κάτι που είναι εμφανές από τη μαζικότητα τους και στη Σητεία, μα παράλληλα τέθηκε και το ζήτημα για το φράχτη στον Έβρο. Επομένως, φαίνεται να χρειάζεται το κράτος άμεση αποκατάσταση της λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα με φτηνή εργασία(για το δημόσιο ξεχάστε το), ενώ ό,τι έχει να κάνει με το φράχτη, είναι απαραίτητο για την τόνωση και συσπείρωση του εθνικού φρονήματος με την στημένη δυσλειτουργία που δημιουργούν οι μετανάστες, για την πρόληψη μιας πιθανής ανθελληνικής έκρηξης ενάντια στα εσωτερικά αφεντικά, αναγκαία για την παθητική ανάγκη για εξουσία που λόγω της ύπαρξής της δε μας έχουν ΄΄αφανίσει΄΄ ακόμα οι ανατολίτες λαθρομετανάστες αλλά σαφέστατα εξυπηρετεί επίσης σ την αύξηση της μίζας που θα καταθέτουν οι έγχρωμοι ταξιδιώτες μας αφού το μετρητό ανεβαίνει με τα τείχη.
Δε φταίνε πους μας ΄΄παίρνουν΄΄ τις δουλειές. Φταίει η απάθεια και η αδιαφορία.
Έλλειψη προτάσεων λόγω ρεφορμιστικών δράσεων σαπιοσυνδικαλάδων, κκεδων, πασόκων, κεπολιτών και συριζέων? Πάρτε βίντεο: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=lul6J6ZI6BQ
Εκεί που πέφτουν γαμοσταυρίδια για τους ΄΄ξένους΄΄, δε βγαίνει ΄΄κιχ΄΄ στο ΄΄ανθελληνικό΄΄ αφεντικό που απολύει.
Η τάση των ελλήνων εργατών για εκτόπιση των μεταναστών, είναι αίτημα για επιστροφή στην παλιά μίζερη ζωή. Σαν να λύθηκε το πρόβλημα δίχως τους..
Οι μετανάστες δε μπούκαραν στη χώρα. Τους πέρασαν οι λαδωμένοι λιμενόμπατσοι και οι μπατσοφύλακες της ξηράς κατ’ εντολή της εξουσίας .Τους χρειάζεται για τη συνέχιση της απαίτησης για χαμηλόμισθη εργασία, την πολιτική εκείνη που εκτελεί το κράτος από το ’90. Τότε που δεν υπήρχε ακόμα ραγδαία εισχώρηση μεταναστών. Αποποιείται τώρα ξανά των ευθυνών της στοχοποιώντας μετανάστες όπως συνηθίζει ανελλιπώς να υποδύεται oti δέχεται ΄΄χτυπήματα΄΄ από τη Γερμανία. Τα χτυπήματα εκείνα γίνονται περισσότερο φαρσοκωμικά αν παρακολουθήσουμε το συγκεκριμένο βιντεο: http://www.youtube.com/watch?v=sBJ-LsK2jeY
antiMATer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου