Οι εξελίξεις στην αγροτική πολιτική της επαρχία Σητείας είναι μια έντονα ρευστή υπόθεση ιδιαίτερα από το καλοκαίρι μέχρι τώρα.
Μέσα στο καλοκαίρι εμφανίστηκαν ιδιώτες οι οποίοι ενδιαφέρονταν να αγοράσουν εγκαταστάσεις των ελαιουργείων.
Συγκεκριμένα στα χωριό ‘’Μουλιανά’, ιδιώτες έκαναν πρόταση για την αγορά του ελαιοτριβείου με αφορμή τη χρεοκοπία της κεντρικής Ένωσης συνεταιρισμών αλλά και λόγω προβλημάτων των ίδιων των συνεταιρισμών οι οποίοι υποβαθμίστηκαν από τα φυτευτά τους συμβούλια.
Η τρομοκρατία που άσκησε το συμβούλιο εκείνου του συνεταιρισμού στους παραγωγούς του χωριού ήταν η εξής: Ή θα παραδώσουμε το ελαιουργείο στα χέρια της ιδιωτικής εταιρείας για να μη μπει λουκέτο, ή βάζουν οι ίδιοι οι παραγωγοί μερίδιο από την τσέπη τους ώστε να μην επέλθει η απόλυτη παρακμή του συνεταιρισμού και το οριστικό λουκέτο. Μέσα σ’ αυτό το πανικόβλητο δίλλημα, η πρώτη εκτίμηση έλεγε πως το 90% των αγροτών συμφώνησε να αναλάβει τη διαχείριση των εγκαταστάσεων, ο ιδιώτης. Λογικό..
Τα σχέδια εν τέλει άλλαξαν αφού ο ιδιώτης αποφάσισε να μην ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη μπίζνα. Αυτή η εξέλιξη θεωρούμε πως αφορά μόνο τις αποφάσεις του ιδιώτη στα πλαίσια αξιολόγησης των επενδύσεών του και όχι φυσικά στην αλλαγή στάσης ενός δρομολογημένου πλήθους παραπληροφορημένου από ένα πουλημένο συμβούλιο. Το γεγονός ότι δεν πραγματοποιήθηκε το συγκεκριμένο ξεπούλημα στα Μουλιάνα, αυτό δεν καταργεί τη νοοτροπία αίτησης στήριξης από εταιρείες γιατί απλά έτσι λύνονται τα χέρια του κράτους.
Ο νέος νόμος που προβλέπεται για τη λειτουργία των συνεταιρισμών, αναφέρει την κατάργηση της κεντρικής Ένωσης. Προτείνει συνενώσεις συνεταιρισμών όπου για κάθε ομάδα θα εκλέγεται ένα συμβούλιο.
Εμείς αυτά τα μεταφράζουμε ως εξής: Όλα τα φυτευτά φυντάνια του Πασοκ και συγκεκριμένα του Καρχιμάκη μέσα στην Ένωση συνεταιρισμών, σαφώς και γνώριζαν το λουκέτο που ερχόταν κι έτσι με όλη την άνεση αύξησαν ταχύτατα τους λογαριασμούς τους κάνοντας κωλοχανίο την Ένωση. Μια πιθανή, οριστική διακοπή της λειτουργίας της έρχεται τώρα πολύ απλά να γλιτώσει τα στελέχη της Ένωσης από κάθε λογιστικό έλεγχο και δικηγορική παρέμβαση. Έτσι εξηγούμε τη σιγουριά του κάθε Βακόντιου(πρόεδρος της Ένωσης) να τζογάρει την αγροτική δύναμη με τους εμπόρους χωρίς ιδιαίτερα καμουφλάζ.
Οι ενδεχόμενες συνενώσεις θεωρούμε πως θα ανοίξουν νέους δρόμους στον ιδιωτικό τομέα. Η Ένωση συνεταιρισμών παρέχει θεωρητικά στους αγρότες, τυποποιητήριο, εμφιάλωση και αποθήκες για το ελαιόλαδο. Τα αφεντικά ποτέ δεν αξιοποίησαν τη δυναμική αυτή παρά μονάχα ένα μέρος της και ποτέ σφαιρικά για την ποσότητα του λαδιού. Εξυπηρετούσε μονάχα την περιβόητη ‘’φτηνή επαναφόρτιση των αγροτών’’ που έχουμε αναφέρει και παλιότερα. Σαφώς παρέχεται η δυνατότητα της οικειοθελούς τυποποίησης του λαδιού για κάποιον παραγωγό μέσα από την Ένωση, όμως αυτός προτιμά να πληρώσει αυτή τη διαδικασία σε κάποιο ιδιωτικό τυποποιητήριο που είναι αρκετά φθηνότερο. Η συγκεκριμένη αδιαφορία των αγροτών, επέτρεψε στη συμμορία της Ένωσης να παρέχει τη δυναμική της ανάλογα με την κεφαλαιακή δυνατότητα του παραγωγού άρα να αχρηστευτεί. Επομένως με την κατάργησή της, οι ιδιώτες εμφιαλωτές, παίρνουν και επίσημα το νταβατζιλίκι στα χέρια τους.
Επίσης, υπενθυμίζουμε σε όσους δεν ενοχλούνται που η Ένωση έγινε μαγαζί των ξεπεσμένων εισοδηματιών της παρακμής, ότι οι εγκαταστάσεις της είναι δημιούργημα εργατικής βάσης. Ό ,τι ‘’καινοτομίες’’ προώθησαν μέσω Αθηνών οι βουλευτάδες για το λάδι, ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν κι αυτό για τη συντήρηση του Πασοκικου μηχανισμού ψηφοθηρίας μέσα από κάθε τομέα εργασίας.
Για φέτος, η ποσότητα του ελαιολάδου υπολογίζεται στους 3.500 τόνους για την επαρχία Σητείας. Αν πρέπει να μιλήσουμε με τους ‘’νόμους της αγοράς’’, η μείωση της παραγωγής (πόσο μάλλον αυτή η ραγδαία), θα έφερνε και την ανάλογη αύξηση της τιμής του προϊόντος ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει ο παραγωγός στις δύσκολες συνθήκες. Αντ’ αυτού βέβαια, η τιμή μειώθηκε κι άλλο..
Όσο για τους καθεστωτικούς γραφιάδες και συγκεκριμένα για τον εφημεριδοπώλη Ρεμπελάκη της ΝΕΑΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ, τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν έχει αραδιάσει. Μένει μόνο στη λαικίστικη κλάψα περί ‘’αποσβουράς του λαδιού’’ γενικά και αόριστα από κάποιους εξωγήινους, διαφυλάσσοντας τη συμμορίτικη αλληλεγγύη μεταξύ αυτού και των λοιπών λακέδων του Πασοκ. Η ΝΕΑ ΕΠΑΡΧΙΑ ήταν και είναι ο ορισμός της πράσινης εκδούλευσης ακόμη κι αν πεινάσει ο γραφιάς της.
Να υπενθυμίσουμε κάτι ακόμα; Ο εφημεριδοπώλης Ρεμπελάκης, ήταν παλιότερα πρόεδρος συμβουλίου, στο συνεταιρισμό του χωριού ‘’Αχλάδια’’. Σ’ εκείνο το διάστημα πρόλαβε να επωφεληθεί πολλά λόγω της γνωστής πασοκικής κάλυψης. Όμως δεν ξέρουμε. Λίγο κάπου το παράκανε κι έτσι ξεκίνησαν δικαστήρια τα οποία σήμερα είναι πλέον καλά θαμμένα..
Οι καρέκλες των συμβουλίων ήταν και είναι ένα εργαλείο κρυφών διαβουλεύσεων. Αν οι προτάσεις ήταν ανοιχτές και οι αποφάσεις παίρνονταν ενώπιον όλων τον αγροτών με ανοιχτές συνελεύσεις, όλα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Όμως αυτό απαιτεί και τη συλλογική αφύπνιση και δραστηριοποίηση των ίδιων των παραγωγών. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς.
antiMATer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου